Acaba de coñecerse o curioso dato de que Acciona vendeu o seu preito coa Generalitat pola ATLL por 170 millóns de euros máis unha porcentaxe para recoller se os de FORTRESS gáñanlle nos tribunais aos herdeiros de Andreu Mais-Colell unha pelexa que entre os dous pleiteantes crearon e agora ten un epílogo vergoñoso.

Entrecanales acciona

Se quen vai a xulgar o asunto queren saber de verdade o que pasou, poden tirar de hemeroteca e lerse todo o que CatalunyaPress contou sobre o asunto e, entón, estou seguro que a reprimenda moral a ambas as partes sería de xeito extraordinario e ademais a Fiscalía impediría, en defensa dos intereses públicos, que ningunha das partes tocasen o diñeiro dos contribuíntes que xa bastante pagaron coa mala praxe demostrada en todo este turbio asunto.

Acciona (e con ela a familia Entrecanales) non fixeron máis que equivocarse cada vez que tentaron meterse no negocio do ouro branco, ou sexa: a auga. Imos, que hai para escribir un par de libros para poder recompilar unha pequena parte das súas equivocacións empresariais e técnicas, que no caso da ATLL foi unha chapuza monumental, por non chamarlle doutra forma menos elegante, que agora pretenden que paguemos todas e todos os cataláns.

Polas cantidades que se manexan --uns 50 millóns que os do actual Govern queren pagar, máis os 170 que recibe a multinacional española--, xa poden Vds. deducir as cifras que se manexaron que seguro ningún dos nosos lectores manexasen aínda que vivan moitos anos.

Iso é o que se ve, pero e o outro? Aí habería que preguntarlle a Artur Mas ou ao Presidente do Banco Brasileiros que sentaron nun banco por corrupción e que foi o principal pagán de toda a operación que se montou.

E por que lles conto todo isto? Porque na Entidade Metropolitana traballa un político que cobra un magnifico soldo (93.570 euros) como Director de Presidencia da área de Barcelona, pero que no período 2003/2006 tamén co tripartito foi nomeado Conseller de Medio Ambiente e vivenda de cuxo departamento dependía a ACA que acumulou tales perdas que logo serían decisivas para que o Govern Mais decidise privatizala coa escusa de que non podía xestionar semellante buraco. E claro, quen levou o caramelo, aparentemente envelenado? A españolaza Acciona, que, para esas cousas da pasta, as elites agora independentistas non teñen teimas e moito menos escrúpulos. É o momento en que os Tribunais actúan, e os Carcolé e Badia, o dúo dos incorruptibles menean o rabo e equivócanse soberanamente, facendo perder todos os preitos aos seus señoritos, ata que os Tribunais anulan un concurso amañado tras o que, agora mesmo, están a repartirse os refugallos do acordo ao que chegaron.

Pero claro, nestas cousas do diñeiro, cando se albisca un pelotazo, a xente que o protagoniza, como pensa que está por encima da lei e o ben común, apúntase a un Joe Rigoli, ou sexa: Eu sigo. E nesa estamos.

E como a historia dá para varios capítulos gozosos aquí plántome facéndolle unha pregunta a Salvador Milá: Vd., que viviu politicamente nas fontes de Iniciativa, un gran partido da esquerda catalá, --onde, cando se chamaba PSUC eu tiña un gran amigo chamado Antoni Gutiérrez, ao que Vd. non se lle parece nin en pintura--, non se lle cae a cara de vergoña por ocupar, agora mesmo, un posto na Administración pública sen mediar un concurso público? Non lle dá vergoña dedicarse presuntamente a filtrar a documentos que ten a obrigación legal de protexer por aquilo da ética e por suposto das novas leis de confidencialidade que os amparan?

Por que non lles pregunta aos traballadores dos sindicatos polo fin último das viaxes que lexitimamente lles corresponde e que a empresa ten a obrigación de pagar? E xa que estamos a falar de presunta corrupción, por queé non ilustra ao dixital que publica as informacións do esquí financiadas por Acciona? e rompe o peito falando de corrupción, co caso AGT no que Vd. tiña por compañeiro ao famoso Luís García (o LUIGI do Caso Pretoria) que logo, afortunadamente para o Concelleiro de Urbanismo de Mataró, se sobreseyó. O asunto non foi menor, afectaba ao PSC e había varios alcaldes en danza. Por certo, o de Urbanismo era Vd. e o Xuíz chamábase Adolfo Fernández Oubiña, outro coñecido meu e de moita máis xente da familia xudicial.

Pobre alcaldesa Colau: como siga confiando en semellantes profesionais do manexo público, vai ter unha lexislatura na que Esquerra Republicana vai poñer as botas. Pero non se preocupe señora, non chore máis. Un, como é boa xente, irá poñendo ao día da andanzas destes e outros, que como se di onde eu nacín, habelos haylos, para que non lle fodan a lexislatura.

Por certo, sociatas… a ver se espabiláis! E punto e aparte consello para a gran ACCIONA: colle a pasta e corre. Non mires cara atrás, e sobre todo, non pretendas dar leccións de incorruptibilidad.