Cando o xuíz pronuncia "visto para sentenza" xa se sabe o que virá despois: a sentenza que leva consigo a absolución ou a condena das persoas que foron xulgadas. Catro longos e intensos meses para recoller as declaracións dos políticos cataláns presos e as numerosas testemuñas que foron pasando ao longo deste período de interrogatorio.

Acusados do xuízo do 1 Ou

Nesas xornadas sucedeu case de todo: avogados das defensas con maior ou mellor pericia; fiscais dispostos a non pasar nin unha; avogacía do Estado con luces e sombras nas súas intervencións, acusación popular exercida por Vox; os xuíces do tribunal escoitando aos declarantes e o presidente do Tribunal, Manuel Marchena, no foco de todos, pero que tivo unha actuación impecable, como todos os que tiveron a paciencia, curiosidade ou interese puideron comprobar a través das transmisións en directo emitidas por algunhas televisións públicas.

Previamente a que o xuíz Marchena pronunciase a frase "visto para sentenza", os acusados tiveron a quenda de palabras para dirixirse ao tribunal no que todos eles "defenderon" vehementemente que son inocentes, que non houbo declaración unilateral de independencia, ademais de manifestar que se lles xulga polas súas ideas políticas.

Os acusados utilizaron o tempo de exposición para incidir nuns temas máis que noutros, mesmo máis dun falou do sufrimento das súas familias pola súa situación de estar "privado" de liberdade. Iso si, todo os cargos dos que se lles acusan, os feitos ocorridos e as actuacións de cada un deles na función formaron parte dun xogo infantil que como tal non hai que tomar en conta, aínda que algúns deles non se arrepinten do sucedido e estarían dispostos a repetir a fazaña que esperan que lles salga gratis porque se xulgan as súas ideas e non os seus actos.

A ninguén lle gusta estar metido en prisión, é evidente, pero uno sempre debe ser responsable dos seus actos e aceptar as consecuencias dos mesmos, porque como dicía Pablo Neruda "es libre de tomar as túas decisións e pioneiro das súas consecuencias".

Argumentar que o xuízo é un tema político, que vulnera as liberdades, é menosprezar a separación de poderes que tanto reivindican os partidos e un desprezo pola xustiza. O que se xulgou son os actos, non as ideas. Tentar metelo todo no mesmo bol co fin de conseguir un gaspacho de verán é humano, pero di moito das actuacións de quen o practica.

Recorrer á Constitución, ao Estado de dereito, a a liberdade de expresión ou ao mandato do pobo de Catalunya para saír indemne dos seus actos, cando eles tentaron dinamitalo, non é nin honesto nin valente.

Agora o que toca é esperar a sentenza, e se non se está de acordo recorrela alí onde faga falta, pero non seguir ameazando coma se fosen os auténticos propietarios dun territorio chamado Catalunya no que non todos os seus habitantes son de discurso único.

Catalunya sempre foi plural, tolerante e moderna, mal que algúns, coas súas accións, queiran o contrario. Non se quen dixo que era mellor baixar nunha estación que viaxar no tren equivocado. É un bo consello a ter en conta.