Jordi Cuixart, ex President de Òmnium: "Non hai ningún tipo de arrepentimento. Todo o que fixen o volvería facer. Acepto os meus actos e tamén as consecuencias".

Hoxe toca falar da última sesión do Xuízo do Supremo, cuxo Tribunal presidiu o Maxistrado Manuel Marchena. Todos os diarios o fixeron e nós non iamos ser os parvos da clase. Mais non esperen moito da nosa liña editorial, que durante as longas xornadas do proceso mantivo un perfil baixo, moi afastado da opinión partidista ou militante, coma se o que se buscase é unha saída de emerxencia pola que podamos saír todos a respirar aire puro e recuperarnos dunha etapa mal vivida, que ás veces mesmo nos pareceu un pesadelo.

Colócolles no comezo desta breve reflexión a frase do Señor Cuixart -co que non comparto a súa visión de Catalunya- que na súa alocución final non só non se arrepinte de nada, senón que nos deixa a todos aos pés dos cabalos dun enfrontamento entre cataláns, coma se subirse encima dun coche da Garda Civil fose unha heroicidade que tivese como recompensa final a liberdade sen cargos ou a inmortalidade histórica. A Don Jordi lle recoñezo a súa honradez persoal, pero lle recrimino ao mesmo tempo a súa falta de empatía co ben común e a paz social de todos os seus concidadáns e concidadás, que non se merecen tanta intransixencia ideolóxica nin que lles inciten a repetir os feitos.

Jordi Cuixart no xuízo do procés

Se os seus desexos se cumpren, o que nos espera nos próximos anos é un enfrontamento civil de consecuencias nefastas que só conduce a traxedias persoais e familiares inaceptables.

Sobre a Sentenza espero que o Tribunal faga o mesmo traballo de esixencia que se ha autoimpuesto durante o Xuízo, e que se esqueza dos emoticonos duns e doutros, aplicando a lei con flexibilidade, estirando ao máximo a comprensión e o beneficio da dúbida con todos os acusados. Sei tamén que o Maxistrado Marchena é un xurista do TOP 10 e del e dos seus compañeiros de Sala só espero unha sentenza xusta e ben argumentada, lonxe dos dous extremos que representan a Fiscalía e as defensas e, sobre todo, do Molt fanàtic President Torra.

Non exclúo nin moito menos a absolución, nin por suposto tampouco unha condena. Ambas as cousas forman parte do que vimos e escoitamos nestes meses nas distintas sesións do Xuízo. Como son crente, rezarei todo o que poida para que Deus axude ao Tribunal para atopar a idea do relato real do que pasou eses aciagos días, para así poder decidir con sabedoría e imparcialidade, de tal maneira que o Fallo, léase onde se lea, se considere axustado a Dereito.