Hai unha anécdota sobre os amaños no fútbol que é marabillosa e está impregnada dun realismo máxico que, como non podía ser doutra forma, ocorreu en Colombia. No país cafeteiro, ata non fai tanto gobernado polos carteis do narcotráfico (a quen pretendo enganar dicindo isto?), uns caciques locais trataron nunha ocasión de subornar a un dianteiro para que non fixese gol no seu seguinte partido. O atacante aceptou o pago e no devandito encontro atopouse ante a tesitura de que debía asumir o lanzamento dunha pena máxima. Colocando o coiro no punto fatídico xunto ao colexiado do choque, o cérbero rival achegouse ao noso protagonista e díxolle: “Lánzao á esquerda, que eu me tirarei alén”. O dianteiro, contrariado, respondeulle : “Tírache para onde queiras, que o vou a patear fóra”. O árbitro tivo que intervir para resolver a disputa. “Tírao fóra se queres…pero voucho a mandar repetir ata que o marques”. Mires onde mires, todos no allo. Todos untados. E a banca sempre gana.

E digo eu, como non se van a amañar partidos? Se un raparigo que fixo toda a súa carreira entre Terceira e Preferente, que o máis preto que estivo de asinar polo Real Madrid é xogado ao FIFA, atópase que con 36, 37, 38 ou 23 anos chégalle un tipo e dille: “Feixe que o árbitro che ensine amarela no minuto 34 e dámosche 30.000 euros”… como non vai aceptar? O pobre rapaz, que talvez vaia coa roupa de adestrar e os botíns ata a obra todos os días, ten o ano máis que resolvido. O problema non é o futbolista. Non. O problema está no, ás veces mal chamado deporte, negocio do fútbol.

En cuestión de apenas 10 anos, as casas de apostas poboaron as rúas de cada cidade. Xa é difícil atopar un bar de pobo en España onde uno non poida meterlle 20 euros ao próximo gol de Messi, ou a que o Xetafe fai máis de 6,5 faltas na primeira parte, ou á vitoria dun galgo nunha carreira que se celebrará dentro de 3 minutos nun remoto canódromo de Arizona. Xa non digo a televisión e a radio, onde nos bombardean constantemente con anuncios de casas de apostas, salóns de bingo ou partidas de póker. “Mira mira mira! Xoga xoga xoga! Aposta aposta aposta!”...todo o santo día na mente mente mente! O mesmo ocorre co patrocinio da maioría de equipos futbol, con camisetas que se parecen cada día máis aos valos publicitarios que hai na banda, máis aló da liña de cal. Da internet…xa nin me molesto.

Esta situación de “diñeiro fácil ao alcance da man” e ao alcance de todos converteuse nun problema de primeira orde, coa ludopatía axexando a cada vez máis familias e desde idades cada vez máis temperás. Cuantos menores de idade non se deixan a paga todas as fins de semana apostando a que Curry fai máis de 30 puntos, ou que Wilder tumba a Fury antes do 5º asalto, ou que o porteiro dun desgraciado equipo da sexta división inglesa comerase un cachorro quente durante un partido ao longo da tempada (non rían, porque esta clase de apostas tamén existen). E ese é o problema, que se pode apostar absolutamente a todo. A todo.

E non hai ningún tipo de control sobre quen aposta a que e onde. Porque nin o camareiro de quenda nin a ventanita de ‘Es maior de 18 anos?’ impedirá que o pequeno Timmy endebede aos seus pais. E non esaxero. Dígoo porque o levo vendo moito tempo. Non son poucos os amigos que aínda celebran gañar apostas de 300 euros cando a súa conta segue en vermello. Bo, a súa e a dos seus pais ou a súa parella, porque de cando en cando o culpable paga o pato.

Por iso, tal e como funciona hoxe o fútbol, non son capaz de criticar ao xogador de Terceira que sendo central provoca un penalti na primeira parte, ao porteiro que manda o balón a córner sen necesidade ou ao dianteiro que falla a portería baleira se a recompensa pola acción supera con fartura á súa nómina anual. Xa me parece máis censurable a existencia de xogadores de primeiro nivel que, tendo a súa vida resolta e un palmarés tan extenso como o seu percorrido, venden a súa reputación, a dos seus equipos e a dos seus compañeiros por 30 moedas de prata. Ou o presidente de quenda que coa tempada perdida ou gañada pacta resultados como o que pecha fichaxes.

A cuestión é que todo isto é legal. Non só en España, porque é un problema do fútbol mundial e moderno. Mesmo da sociedade moderna. As regras do xogo cambiaron e agora, aínda que de cando en vez detéctanse estes amaños, son máis comúns que nunca. Ou talvez non. Talvez todo sexa como foi sempre e o único que cambiou é que a cousa se ha volto máis mediática. Á fin e ao cabo, os maletíns existiron toda a vida. Pero sempre nos quedará o 12-1 a Malta…ou non?