Que PSOE, PP e Cidadáns aceptasen a recomendación xurídica dos letrados do Congreso votando xuntos para inhabilitar aos presos do Procés segundo sinala claramente o regulamento da Cámara, sitúa aos principais protagonistas do momento político dentro da normalidade que As súas Señorías deben aos seus electores.

A disensión de Podemos, votando en contra dos seus socios sociatas, tamén entra dentro da estratexia de partido do matrimonio Montero-Iglesias que teñen claro a que paraíso venezolano queren levarnos e o porqué do seu buenismo independentista. A súa forma de entender o Estado, que non é maioritaria, lastrará sen dúbida o seu pretendido pacto cos socialistas, que non irá a ningunha parte ou acabará moi mal se Pedro Sánchez persiste en fiarse duns compañeiros de viaxe tan pouca fiables.

Volvérono a facer, ou sexa, que volveron a deixar sen escaleira aos do PSOE, e menos mal que estes -esta vez si- tiveron cintura e, aguantando a rifa dos naranjitos e peperos, rectificando sobre a marcha a súa primeira decisión, para acabar aplicando aquel bo consello militar de que unha retirada a tempo é sempre unha vitoria. Con todo, na gatera, deixáronse medio rabo e un bo puñado de pelos electorais.

O mal sabor de boca dos da rúa Ferraz podería expresalo moi ben, se vivise, o pícaro Romanones, que estou seguro volvería a explayarse coa súa histórica frase de errado Académico cando dixo aquilo de ‘Foder, que tropa!’ ao coñecer os votos dos pelotas que lle prometían a cadeira de brazos na Academia e que, ao darse a volta, fixeran todo o contrario.

Este non é exactamente o caso, pero PODEMOS acaba de pegarse un tiro no pé que acaba de darlle unha patada no cu parlamentario aos socialistas. Se estes non o teñen así de claro, a lexislatura que acaba de comezar tan mal acabará converténdose nun sen vivir lexislativo que, como consecuencia lóxica, levaranos a unha nova convocatoria electoral.

O populismo -ao que lle dá igual tanto insultar ao mecenas de Zara que pon millóns contra o cancro, como deixar en evidencia a quen lle acaba de regalar imprudentemente a chave da maioría da mesa do Congreso- busca "a ruptura constitucional" que nos enfronte a todos os españois.

Sánchez, coidado con Pablo, Pablito, Pablete...! non só é un abrazafarolas político, senón algo moito máis perigoso: un activista anticonstitucional. E iso, encarna un risco social moi grave.