A comparecencia de Miquel Iceta ante os xornalistas no Parlament de Catalunya, confirmando a noticia de que era o candidato do PSOE para presidir o Senado, anímame hoxe a escribirlles unhas liñas sobre a súa novo proxecto persoal, xa no terreo acoutado da política española.

Dou por feito que as declaracións das últimas horas das formacións independentistas, PP e Cidadáns en contra da súa candidatura son fogos de artificio dirixidos a manter viva a ilusión das súas militancias no medio dunha contenda electoral municipal, autonómica e europea incerta, que na práctica non deben ter maior consecuencia que a meramente verbal, xa que a regra de cortesía parlamentaria en Catalunya é sacra, porque somos aínda un país serio e, por tanto, os nosos representantes públicos tamén o son.

Se os socialistas deciden cambiar a Jose Montilla polo seu fillo político Miquel Iceta no Senado, é un asunto exclusivo do PSC porque, de non selo, abriríase un melón institucional moi grave de non retorno que, precisamente, os sociatas cataláns nunca puxeron en perigo nas circunstancias parlamentarias máis difíciles, fose quen fose o candidato ou candidata que precisase o seu voto para ocupar a súa praza de representación autonómica na Cámara Alta.

Dicir o contrario é mentira. Outra cousa é que as opinións sobre a idoneidade das persoas merecéronlles, repito, verbalmente, algo moi diferente ao voto logo emitido.

Por resumir: aínda que esteamos como estamos social e politicamente, o voto a favor ou a abstención á candidatura de Miquel Iceta é de obrigado cumprimento para a oposición e os parlamentarios do procés, se é que o sentido común e a vergoña ideolóxica non se perderon no Parlament de Catalunya que, sinceramente, creo que non.

A partir de aí, Iceta volve a Madrid como xa o fixo en 1995 para ocupar aquel bienio o posto de Subdirector do Gabinete da Presidencia do Goberno á beira de Narcís Serra, ao que soubo axudar de forma excelente -dou fe diso- porque profesionalmente pilloume aquela etapa na capital do Estado á fronte da antena da miña querida Onda Cero.

Como Moncloa e a sede da radio en Pintor Rosales caían preto, puiden coñecer moito mellor ao que entón era a gran promesa política dos socialistas cataláns; por tanto puiden seguir un traballo -reafírmome- que foi moi brillante e valioso, así como a súa volta a casa.

A súa afección para protexer a algúns dirixentes amigos do seu partido foi especialmente errónea nos últimos anos e lastrou gravemente a súa imaxe e, sobre todo, a fama máis que merecida de que a súa cabeza era a mellor amoblada do socialismo español xunto á do gran Alfredo Pérez Rubalcaba.

Por iso son dos que espero que na súa volta -como se di na novela negra- ao lugar do crime, a súa acción institucional sexa moi importante para a construción federal deste país chamado España e, sobre todo, para atopar desde o Senado unha solución razoable aos conflitos territoriais, Catalunya e Euskadi incluídas, que cicatrice aos poucos as feridas sociais que agora mesmo son moi dolorosas e poñen en perigo o futuro das xeracións vindeiras.

O criticar duramente a un político cando se equivoca non debe nunca impedir que un xornalista vexa máis aló da pelexa dialéctica, e neste caso tócame discrepar de varios colegas e amigos recoñecéndolle a Iceta os seus innumerables méritos políticos como estadista para presidir o Senado, unha cámara que necesita, como ningunha outra, un cambio fundamental polo ben de todos.

Pedro Sánchez sabe ben o que se fai, porque ademais de escoller un gran Presidente para a Cámara Alta, leva a Madrid a un negociador de primerísimo nivel, que coñece perfectamente as interioridades do Palacio da Moncloa e, sobre todo, as súas síndromes máis atafegantes.

O que moitos lle poñan pesadas pedras no seu camiño ao candidato para presidir ao Senado formará parte do seu vía crucis persoal, porque estas putadas entran, como se di nestes casos, dentro das servidumes do cargo.

Ou sexa, como di o titular, respetuosamente ofrézolles a miña lema: Iceta for President.