Leo con escaso entusiasmo a noticia de que o Presidente do Goberno do Reino de España recomendou ás súas Ministras e Ministros que participen nos actos públicos da Semana Santa.

Á memoria véñenme as imaxes do ano pasado dos Ministros do PP cantándolle o himno da Lexión ao Cristo da boa morte, ou a un suorento Trillo facendo de costalero, mentres María Dores de Cospedal, con peite e mantilla negra, observa desde un balcón de privilexio a procesión toledana.

E entón doume conta de que, cando hai que buscar votos, a ideoloxía apárcase e emerxe a fe dos conversos, coma se este bendito país espertase por estas datas dunha larguísimo letargo de cruzados e inquisidores, que sempre están á espreita en busca dos pecadores pobres que seguen gritando ‘quero un traballo estable’ polas esquinas, ou o que é mellor, tomándose un cubalibre de xenebra de garrafón nun bar de estrada, de camiño ao hotel da praia que cae máis preto -por suposto, o máis barato-.

Somos un país de procesións e irmandades respectables, aínda que cada ano que pasa a festa relixiosa transfórmase máis en días de descanso e mar, tendo como única penitencia as longas colas do atasco mentres a vixilia e o xaxún perdeuse no túnel do tempo, sen que ninguén lembre nin cando, nin como foi.

Como o Papa que temos dúrenos moito tempo a Conferencia Episcopal española terá que cambiar a liturxia do Venres Santo, e así, por exemplo, a Confraría do noso Pai Jesús O Rico de Málaga en lugar de indultar con permiso do Consello de Ministros a un preso, ofrecerá un posto de traballo de contrato indefinido a unha parada ou parado, para que o fervor popular non decaia e, ao mesmo tempo, mellore as estatísticas que os sindicatos manexan con desesperación e cabreo permanente.

Queda moito camiño por percorrer ata a España aconfesional, que é a que debe a liberdade de culto, lonxe da protección do goberno de quenda e a bendición apostólica duns cardeais e bispos excesivamente compracentes co poder terreal, que aínda que cheire a incenso, nada ten que ver co espírito do carpinteiro de Nazaret, tan pouco parecido á ostentación e riqueza da nosa Semana Santa que, por pura e inocente coincidencia no calendario, este ano cae en plena campaña electoral, un afán humano no que só as formacións de dereitas teñen o permiso garantido para poder solicitar o voto; algo que, polo que parece, o líder socialista descoñecía cando convocou os comicios.

Estes vermellos son tan irreverentes que levan o pecado escrito nos seus xenes e non respectan nin Salzillos, nin Gregorios Fernández, nin ná, de ná! Que diría se vivise o gran imaginero cordobés Juan de Mesa! Despois quererán gañar. Impíos!