Hai persoas que teñen a habilidade de manterse na vida política suceda o que suceda. Son como as follas do bambú que move o vento dun lado a outro sen que rompan.

Antoni comin 311217

Esas persoas teñen a pericia de cambiar de bando ideolóxico sempre xustificando a súa postura, como o máis normal do mundo. As ideoloxías para eles están estreitamente relacionadas cos cargos que poidan conseguir. Así se sinxelo.

En Catalunya, como no resto de España, exemplos destes especímenes hainos por todas as partes. Un dos máis significativos e recentes é o de Antoni Comín, o fuxido a Bruxelas e desertor de formacións políticas cando non consegue os seus propósitos.

A penúltima, o seu paso, xa se vía vir, ao partido de Carles Puigdemont, que o incluíu como número dous nas listas ás eleccións europeas, como pago á súa "lealdade" e de paso darlle nos morros a ERC, que xa hai tempo deixara de confiar nel polo seu achegamento interesado ao presidente da Generalitat de facto. Todos sabían que isto ía suceder máis pronto que tarde. Coñecen ao personaxe e as súas debilidades polo poder, sexa quen sexa o que mande. Baixo ese halo de intelectual e home feito á sombra do apelido do que lle sacou moito partido aí está sen inmutarse.

Toni Comín ten record de pertenza a partidos políticos, a pesar da súa curta carreira política.

Empezou na plataforma Ciutadans pel Canvi, onde deu os seus primeiros pasos como director de campaña e persoa de confianza dos irmáns Maragall... Non esquezamos que esta plataforma era un apéndice do PSC, pero controlada pola familia do expresidente. Coa pertenza a Ciutadans pel Canvi conseguiu a súa acta de deputado e o seu debut no Parlament. De aí saltou ao PSC e de este, cando non puido conseguir os seus obxectivos, deulles un portavoz e cuns cantos amigos constituíu Socialisme Catalunya i Llibertat, coa que se achegou a ERC. Hai que lembrar que nesa época, a etiqueta de ex socialista era moi apetecible para outras formacións. Hoxe segue sendo igual.

Comín, nesa época era membro do centro de estudos Cristianisme i Justícia, o que o achegou a Oriol Junqueras, home de misa. Iso serviulle para que Junqueras o incorporase ao goberno da Generalitat a través de JxSí, como conseller de Sanidade. Foi unha etapa na que quixo darlle a volta á sanidade catalá, sen diálogo nin consenso cos sectores afectados, o que lle levou a graves acusacións e críticas por parte daqueles. Algúns chegaron a dicir que ata fixera bo ao seu antecesor, Boi Ruiz.

A decisión de Puigdemont de impoñer tamén os nomes que han de formar parte da lista ás europeas, nas que á parte de Comín atópase Clara Ponsatí, fixo saltar a dirixentes históricos da antiga CDC e os excluídos das listas que decide unilateralmente Puigdemont.

Marta Pascal non refuga a idea da constitución dun novo partido político. Esta actitude foi duramente criticada polo propio Puigdemont, culpable da súa marcha da secretaria xeral da formación e do seu suplente no Govern Quim Torra, quen por certo recoñeceu nunha entrevista que consulta a diario a Puigdemont. Ninguén poñía en dúbida que iso fose así.

Unha máis de Puigdemont para seguir tendo protagonismo nos medios de comunicación e de demostrar que el é quen unicamente manda. É o normal nos ditadores.