A accesibilidade non é un luxo

En Galicia sempre dicimos que somos unha terra que coida aos seus, que respectamos aos nosos maiores e que valoramos a proximidade. Pero basta dar un paseo por calquera pobo ou cidade para ver que esa imaxe non sempre coincide coa realidade. Miles de persoas, sobre todo maiores de 65 anos, seguen atopándose cada día con chanzos imposibles, beirarrúas rotas, portais sen ramplas ou edificios públicos que non están adaptados. 

E non son casos illados: o 77% de quen ten mobilidade reducida tropeza cada día con barreiras que lles complican algo tan básico como saír de casa. É unha cifra enorme, e detrás de cada número hai unha persoa, unha historia e unha vida que se fai máis difícil do que debería. Cando falamos de accesibilidade, non falamos dun luxo. Non falamos de mellorar a estética dun barrio. Falamos de permitir que un avó poida ir buscar o pan sen pedir axuda, que unha muller nova con discapacidade poida traballar ou estudar con normalidade, que alguén que se lesionou temporalmente poida seguir movéndose sen quedar illado. 

A accesibilidade é liberdade. E con todo, a pesar de que Galicia ten desde 2014 unha lei que obriga a adaptar os espazos públicos, a maioría dos concellos segue sen cumprila. Dez anos despois, moitos concellos seguen mirando cara a outro lado mentres miles de persoas ven limitada a súa vida social, o seu lecer e mesmo as súas actividades dentro do propio fogar. Isto non debería ser un tema político nin un debate eterno. 

É unha cuestión de humanidade e de sentido común. Todos, absolutamente todos, novos ou maiores, poderiamos necesitar unha contorna accesible nalgún momento da nosa vida. Ninguén está libre dunha caída, unha enfermidade, unha operación ou simplemente do paso do tempo. 

Por iso é tan importante que a Xunta actúe de maneira decidida, que esixa o cumprimento da lei, que impulse inspeccións reais, que destine recursos suficientes e que coordine aos concellos para que deixen de pospoñer algo que leva demasiado tempo esperando. Unha sociedade que presume de coidar á súa xente non pode permitir que miles de persoas vivan encerradas por culpa dunhas barreiras que deberían desaparecer hai anos. 

A accesibilidade non é un favor; é un dereito. E como escoitei unha vez, “o que se atrasa en xustiza convértese en inxustiza”. Non podemos seguir atrasándoo. Chegou o momento de pasar das palabras aos feitos. Non mañá. Hoxe. Porque cando facemos as nosas cidades máis accesibles, facemos tamén unha Galicia máis humana, máis xusta e máis digna.