Sempre se soubo que cando os de arriba enceréllanse en pelexas de poder, os de abaixo acabamos pagando a factura. Dá igual que o chamen xeopolítica, mercados globais ou avances tecnolóxicos: ao final todo termina no mesmo sitio, en casa, no peto e na mesa. Xa o advertiron algúns filósofos hai décadas: cando a tecnoloxía avanza máis rápido que o xuízo, deixa de ser progreso e convértese nun problema. E visto o visto, non ían desencaminados.

Agora chámano Nova Guerra Fría. Antes eran bloques e mísiles; hoxe son sancións, aranceis, control da tecnoloxía e moito despacho pecho. As grandes potencias moven ficha e compiten por mandar máis, mentres o cidadán só nota que a compra custa máis, que a luz non baixa e que cada mes hai que facer malabares para chegar a fin de mes. Aquí non caen bombas, pero caen facturas, e esas nunca fallan.

Sempre houbo desconfianza cara aos discursos grandilocuentes. Valóranse máis os feitos que as palabras. E o feito é que decisións tomadas moi lonxe, por xente que non sabe o que custa encher unha neveira ou manter un fogar, acaban marcando a nosa vida diaria. As empresas cambian fábricas, os mercados ponse nerviosos e, como case sempre, toca apertar o cinto.

Hai moito movemento que non salgue nos titulares. Diñeiro que vai e vén, intereses cruzados, pactos que non se explican e decisións que ninguén consulta. Todo iso vai creando un mundo máis inestable, onde a seguridade xa non é a norma, senón a excepción. E cando hai incerteza, quen peor o pasa é quen vive do seu traballo, non quen xoga con cifras nunha pantalla.

Moitos lembran épocas pasadas nas que a enerxía se disparou e a inflación fixo estragos. A diferenza agora é que todo está conectado. O que ocorre a miles de quilómetros nótase ao instante nun pequeno negocio, nunha familia ou en calquera fogar. O mundo vai máis rápido, pero os salarios non.

Esta desorde mundial non chegou por casualidade. É o resultado de decisións tomadas sen pensar na xente común, de partidas de poder onde o cidadán non move ficha, pero paga todas as xogadas. Entender o que pasa non é cuestión de ideoloxía, senón de sentido común. Porque cando o vento sopra forte, máis vale saber de onde vén antes de que tómbeche a porta.