Esta semana asistimos a outro episodio máis do xa coñecido teatro político ao redor da AP-9. A reunión celebrada en Padrón, anunciada con bombo e prato como un paso cara á suposta gratuidade desta autoestrada, non foi máis que unha nova escenificación buxán. Outra foto. Outro titular para aparentar movemento onde só hai fume.

O problema non é novo, pero si cada vez máis preocupante: cargos públicos utilizando as súas posicións non para ofrecer solucións reais, senón para alimentar relatos ficticios que buscan manter unha ilusión entre a cidadanía. A demagoxia converteuse no recurso fácil de quen, lonxe de gobernar, dedícanse a pousar.

Porque o certo –e sábeno perfectamente– é que Pedro Sánchez non vai liberar a AP-9, nin agora nin nun futuro previsible. Non hai vontade política, non hai partidas orzamentarias, e os orzamentos do Estado están prorrogados. Onde está, entón, o compromiso real? Non existe. Pero si existe a intención de seguir vendendo promesas, coma se a AP-9 puidese rescatar con "cunchas de mexillón".

Estamos ante un entroido político que xa dura demasiado. Mentres tanto, os problemas reais, os que si afectan directamente ao día a día dos nosos municipios, seguen sen atender: servizos básicos deteriorados, infraestruturas abandonadas, fondos europeos comprometidos a piques de perder por inacción institucional.

O panorama é desolador: a política útil foi substituída polo "photocall", a xestión por póusea, o compromiso pola propaganda. E o peor de todo é que xa nin sorprende. A mentira institucional normalizouse até converter nunha rutina de goberno.

Convén lembralo, aínda que algúns queiran ignoralo: gobernar non é pousar e prometer non é cumprir. A cidadanía merece algo máis que titulares rimbombantes e promesas incumpridas. Merece respecto, solucións e feitos.

Como dixo Castelao: “Hai xente que cre que ou povo é parvo. E ou povo pode ser calado, pero non parvo.” Hoxe, esa advertencia está máis vixente que nunca.

Non pedimos milagres. Só pedimos que deixen de tomarnos por parvos.