O Vaticano tardou varios séculos en permitir que un Papa concedese unha entrevista a un xornalista novo e escasamente devoto. O reloxo da Santa Sé todos sabemos que funciona cuns horarios que non son deste mundo, senón do que nosa vista non alcanza a ver. Por iso, esperar toda unha vida, como é o meu caso e o doutros moitos concidadáns da Aldea global, significa que ata este histórico día o catolicismo romano tiña perdido o sentido da realidade e con el a necesidade de tocar terra coas dúas mans e decatarse do que os crentes pensan e senten, contactando con eles como o fixo o xesuíta porteño Jorge Mario Bergoglio.

Papa francisco ep

Benvido sexa o cambio despois de 21 séculos, e mellor aínda, que o protagonizara un Papa que fala español, unha lingua que fixo, moito, moitísimo polo catolicismo e sobre todo, polo seu papado ao longo da historia que vai desde o 1492 ata case o hoxe mesmo.

Non foi a mellor, nin a máis afortunada entrevista do xornalista Jordi Évole, o outro gran protagonista deste acontecemento, pero sería indecente, non recoñecerlle o mérito profesional de sabela conseguir e poder realizala. Moi condicionado no seu cuestionario de preguntas polo monotema papal da emigración subsahariana -non se pode ter todo na vida- houbo momentos relevantes nos que seguramente puidemos gozar da sinceridade dun pontífice que nos deixou aberta unha porta ao futuro para que a Igrexa se coe a través dela e conecte de verdade co Evanxeo dos pobres.

O máis terreal, ao meu modesto entender, p puxo a cadea de La Sexta que nos coou ao final da entrevista papal, unhas publicidades tan absurdas como inoportunas, que eclipsaron o encanto do momento histórico e priváronnos da conclusión da mesma, porque seis minutos de anuncios, non os aguanta nin Deus, e moito menos o seu representante na terra. O avaro catódico que tomou esa decisión, tamén histórica, podía solucionar a súa adicción ao diñeiro cun patrocinio global ao principio e ao final da emisión. Estou seguro de que as mesmas marcas que pagaron os anuncios poxarían por ese espazo, nada contaminante e grotesco. Veume moito á memoria, non sei por que, a evangélica imaxe dun Xesucristo correndo a vergajos aos mercadores do Templo nos tempos de Herodes.

Sendo benevolentes co noso colegas de La Sexta, deberiamos aplicar para aliviarlles a penitencia da metedura de pata aquela frase de Albert Einstein que nos une a todos os comunicadores nun mesmo pecado: "Todos somos moi ignorantes. O que ocorre é que non todos ignoramos as mesmas cousas".