A campaña electoral para elixir candidato ou candidatos a Presidente do Goberno do Reino de España discorre sen demasiados sofocos, salvo os que protagonizan aqueles ou aquelas que simulan piscinazos futboleiros cando fraquea o rival directo ou este comete algún exceso oratorio que pode considerarse ofensivo.

Casado sánchez

Polo demais, uns e outros actúan na dereita con frenesí porque as enquisas non lles valen, ou con parsimonia se falamos en clave socialista, porque, neste caso, trátase de gañar escanos nas provincias máis modestas onde a desidia de Ferraz perdeu tradicionalmente moitos escanos ante un PP que sabe xogar moi ben nese campo electoral. Veremos en que acaba esta encarnizada pelexa que non é de menor contía.

A Podemos lle agustia tanto esta campaña que sacou ao seu líder Pablo Iglesias a escena rodeado de centos de deudos que, como os querubíns da dereita fixeron antes na súa concentración na Praza de Colón, viaxaron a Madrid desde toda España en autobuses fretados para tan "magna" concentración. Só falta ver se ademais houbo bocadillos ou o comprou cada viaxeiro co seu propio estipendio.

Ata Pablo Iglesias tivo que recoñecer en público as equivocacións cometidas polos seus, poñendo a caer dun burro a empresarios, banqueiros, xornalistas e supoño que clero, como verdadeiros "putos amos" dese negocio chamado España ao que tamén, dixo, quere gobernar desde a Moncloa. Ao "Papa Morado" se lle esqueceu flaxelarse polo escándalo de o seu casoplón que por razóns económicas lle está vedado á maioría dos contribuíntes. Tampouco falou ao referirse aos xornalistas das chamadas faltonas e ameazantes dalgunha das súas xefas de prensa aos mass media, por exemplo os nosos, cando as noticias publicadas, non lles gustan ou afectan o seu líder por moito que todos saibamos o que é a liberdade de expresión.

En fin, que todo discorre como se esperaba. Os independentistas ao seu, cun Torra perdido nas desobediencias á Xunta Electoral que os de Ciudadanos aproveitan reiteradamente ata o escarnio como única doutrina electoral, xa que o seu non a a Sánchez se lle está volvendo en contra nas moquetas que financian ao partido laranxa, xa que o máis lóxico cando acaben as votacións é que destas saianun goberno PSOE-Ciudadanos con PNV en papel de Gran auditor ou outro menos contundente PSOE-Podemos máis PNV co silencio independentista que nada gusta á economia, aos bancos e ata o resto das Cancellerias europeas, e que, de momento, os podemitas o miran relamiéndose os beizos, mentres a Pablo Casado se lle acaban os argumentos para que o tripartito andaluz sexa o camiño a seguir para que "os socialistas non afundan a nave patria" no océano independentista.

Unha frase final para resumir a campaña: "Por moi larga que sexa a tormenta, o sol sempre volve brillar entre as nubes". Esa cita escribiuna nos anos vinte do século pasado o poeta libanés Khalil Gibran, quen morreu demasiado novo en Nova York, tiña 48 anos, sen poder comprobar que o seu canto á esperanza ocórresenos que hoxe ten entre nós plena vixencia, especialmente entre os que mantemos a fe na política aínda que esta non estea precisamente representada polos seus líderes máis brillantes.