​En España mandan 20 familias, en Podemos unha soa

Este pasado sábado retornaba Pablo Iglesias ao rodo político, despois de gozar da súa baixa por paternidade de tres meses. Pretendíase que a súa volta fose unha entrada triunfal, en cheiro de multitudes. Nada diso se produciu, a asistencia de militantes e simpatizantes foi discreta a pesar de que nesta ocasión se puxeron autocares gratis para ir recibir ao líder, que non está precisamente no seu mellor momento. Ata agora, todo o que quixera asistir a mitins, congresos ou reunións debía rascar o peto, ninguén poñía pegas ao pago con tal de ser unxido polo profeta. Podemos non pagaba os autocares, non o facía porque iso era cousa da caste política que tiña que facelo para encher os recintos.

Pablo Iglesias volveu máis populista e funambulista que nunca, é normal, as enquisas non lle dan bos resultados. Hai que aplicarse a fondo, desde agora mesmo, as eleccións están aí, non queda tempo de tender pontes con outras formacións despois de todos os conflitos internos que están a vivir e aínda seguen sen saír deles.

Vendo a Iglesias subido no escenario redondo, vénme á memoria a famosa foto na que estaban os cinco fundadores da formación. Catro homes e unha muller: Luís Alegre, Juan Carlos Monedero, Carolina Bescansa, Iñigo Errejón e Pablo Iglesias. Dos cinco, só queda á fronte Pablo Iglesias , coa compañía da súa muller Irene Montero, aspirante a sucedelo. É o matrimonio quen ten o control absoluto de Podemos. Despois están os peóns que executan sen rechistar as ordes do líder. Preguntouse Iglesias de quen é a culpa da marcha de catro compañeiros e amigos fundacionais? Non lle fai falta, a culpa é dos catro. Dicía Kant que "só o iluminado, non ten medo das sombras".

No seu discurso, a parte de facer, por obrigación, unha pequena autocrítica do que está a suceder no partido, o seu discurso foi máis duro e radical, non deixou monicreque con cabeza, está contra todo. Tanto na súa forma como no contido do seu discurso non dista moito do populista Maduro.

Dicía Iglesias que en España mandan 20 familias, en Podemos só unha: el mesmo e a súa muller despois de cargarse ao resto de familias que discrepan da súa política autoritaria.

Os medios de comunicación tampouco se salvaron da súa queima dialéctica: intereses, ocultos, campañas en contra do seu partido e falta de liberdade de expresión. Con estas críticas, propias dun autoritario, creo que non viu o programa do seu colega Monedero...

Moitos se preguntan como é posible que o líder podemita queira gobernar un país, cando non é capaz de facelo no seu propio partido?

Iglesias non respecta a pluralidade de criterios dos compoñentes da súa formación, utiliza as primarias, que son un camelo, como tarxeta de ser o máis transparente de todos. Non é democrático impoñer aos seus candidatos, aínda que nalgúns casos haxa máis votos en branco que votos do si, caso do candidato por Barcelona, Jaume Asens, que xerou duras críticas e deixa un certo tufo autoritario.

A intervención de Irene Montero tampouco ten desperdicio. "Estamos a piques de poder gobernar, de meter a Pablo no Consello de Ministros. Esa é a meta principal de Podemos? Ao final, todos pretenden ter o poder para exercelo de maneira moi persoal. Adóitase dicir que a hipocrisía é a parte externa do cinismo, así a aplica o aspirante á Moncloa.

Total, que a volta de Pablo Iglesias só achegou máis discurso populista e personalismo. "Non vin á política para facer amigos", sentenciaba. Está claro que veu a colocarse na vicepresidencia, se os cidadáns o votan.

Hai unha frase de Michel Cioran que di: "Imaxinalo todo, predicilo todo, salvo ata onde podemos afundilo".

'En España mandan 20 familias, en Podemos unha soa' publicouse inicialmente en catalunyapress.es.