O lehendakari Iñigo Urkullu Renteria (Alonsótegui-Baracaldo) regalounos a todos os que seguimos en televisión o seu interrogatorio ante o Tribunal Supremo, unha imaxe institucional de si mesmo e do goberno ao que representa, Eusko Jaurlaritza, realmente impecable. As súas maneiras de explicar as cousas e os feitos que el mesmo puido vivir en primeira liña nas datas máis delicadas do Procés catalán, son un gran exemplo a seguir por outros colegas, por exemplo, o noso Quim Torra, que elevan a profesión de político á categoría máis apreciada polos votantes, que é a de a credibilidade e disposición plena en busca de a convivencia e o ben común.

Urkullu no xuízo do procés

Euskadi goza nestes momentos dun autogoberno envexable froito, ademais dos seus chamados dereitos históricos, da negociación permanente entre os diferentes gobernos de España e do País Vasco. No medio, unha guerra terrorista atroz, que deixou na sociedade, no seu conxunto, unhas secuelas aínda non superadas. Facer política nesa contorna resultou moi difícil e sobre todo moi custoso, en primeiro lugar en vidas, e por suposto en medios económicos que demoraron durante decenios a convivencia e, por suposto, o desenvolvemento da economía vasca, historicamente moi puxante e industrial, algo que se perdeu para as xeracións vindeiras, sobre todo por culpa de quen atopou no tiro á caluga ou a bomba lapa, o único procedemento para impoñer as súas ideas. O actual Concerto do que gozan os contribuíntes vascos é sen dúbida a envexa de todas as Autonomías, e por suposto, supón o motor que impulsa o crecemento dunha economía moi singular.

Por iso, cando moitos escoitamos ao Lehendakari alegrámonos de que o seu talante sempre firme e orgulloso, sexa tamén o de quen quixo axudar a Puigdemont e os seus a que non se saísen do respecto á lei e modificasen a súa Declaración Unilateral de Independencia por unhas eleccións democráticas que evitasen a aplicación do polémico, pero constitucional, artigo 155, algo que non sucedeu pola escasa enteireza do fuxido a Bruxelas.

O que si está xa claro na declaración de Urkullu é que o ex conseller Santi Vila, ao que seguen marxinando e poñendo a parir os máis radicais da familia independentista, díxonos a verdade a todos, e que a súa implicación persoal e política para a medición e acordo merécese o respecto e o agradecemento dos cataláns e españois sexa cal for a súa ideoloxía. Xa está ben de mentir, marxinar e radicalizar á opinión pública contra quen demostrou ser máis sensatos e valentes ante esta lea no que estamos todos metidos por culpa dos que sempre creron que Catalunya ou España eran a súa leira particular.

Por resumirlles a idea central deste artigo: Gustoume moito a declaración de Iñigo Urkullu co que seguramente disiento en moitas das súas ideas políticas, o cal non me obceca para felicitar ao pobo vasco por elixir democraticamente a este dirixente do PNV, á altura dun Xabier Arzalluz que ese mesmo día falecía inesperadamente, pero me entristece e avergoña que en Catalunya teñamos un President que é a versión menor e perversa de quen se autodenomina protocolariamente Molt Honorable President e mancilla a honra e a liberdade da metade dos seus concidadáns e ademais politicamente traballa pouco e faio mal.