En a Sexta teñen unha moi bo costume profesional: Falar ben dos seus compañeiros de cadea, ou sexa: difundir e engrandecer os logros profesionais das súas cabezas de cartel, sexa cal for a súa actuación ante as cámaras. Por suposto, salvo honrosas excepcións como El Intermedio, na Sexta, para a competencia, non hai nin auga, nin pan, nin sal... nin nada.

Maduro Asemblea 1

Onte, para non romper esa norma, "as figuras" e os que aspiran a selo, pasáronse a programación defendendo a entrevista de Jordi Évole ao Gorila que preside Venezuela desde o Palacio de Miraflores. E facíano desde a súa convicción de que a moitos de nós non nos gustou, nin un pelo, a posta en escena e a oportunidade do momento desa entrevista, e moito menos as respostas do personaxe entrevistado.

A liberdade de expresión débelle garantir a Évole ou a calquera xornalista, o poder entrevistar a Maduro. E con todo, Vds. saben por que os colegas de EFE que son tan xornalistas como o comunicador da Sexta, non puideron facelo e acabaron cos seus ósos nun centro de detención durante unhas moi longas corenta e oito horas? Iso, tirando da lóxica máis palmaria, quere dicir que o noso colega Évole obtivo uns privilexios do Réxime dos que non gozaron os seus compañeiros e compatriotas nunha situación análoga.

Dar cobertura, aínda que só sexa para glorificar ese atropelo non di moito, nin ben, da celebración da entrevista. Un que fixo moitas, e a xente moral e intelectualmente superior ao sucesor de Chávez, sabe distinguir perfectamente cando a un xornalista permítenselle determinadas preguntas e con que fin.

Venezuela tennos a case todos angustiados porque non sabemos o que este sátrapa sanguinario pode facer co seu pobo, se é que decide botar man das forzas armadas, moitos de cuxos mandos gozan dos privilexios da corrupción mais abxecta, dispostos a derramar sangue inocente como xa o fan a diario as chamadas forzas populares bolivarianas armadas ata os dentes e con total impunidade.

Don Jordi, a min desbástenme e moito os compañeiros venezolanos que se xogan a vida cada vez que publican algo neste diario, e só cando escriben sobre o que pasa a diario no seu país. Os seus medos son os meus medos, mentres que os teus cando paseas por Caracas non existen, grazas á protección de Maduro. E iso gustaríame que cho subises á túa conciencia.

A Maduro non o tes que entrevistar ti, que non cobraches nin un só bolívar do seu réxime na túa vida profesional, senón os Pablo Igrexas, ou mellor aínda, Juan Carlos Moedeiro, ese caradura que, nos seus anos de viño e rosas con Chávez, abandonaba as reunións cos verdadeiros intelectuais das universidades de Venezuela, porque non lle gustaba responder ás embarazosas preguntas que xa, por aquel entón, facíanlle.

E é que, aínda que haxa un Océano por medio, o coñecido charco, aquí todos sabemos un pouco dos outros, aínda que non o pareza. Un Ditador como Maduro non se merece unha entrevista como a que lle subiu aos altares da Democracia e que vimos o pasado domingo porque primeiro non debe primar a audiencia senón a ética.

E outra cousa máis, teñan por seguro Vds., que se volve a democracia a Venezuela non só Maduro terá que saír correndo. Tamén o farán todos aqueles que puxeron a man desde o 2 de Febreiro de 1999, data na que ademais de celebrar a Purísima, a Candelaria ou o que Vds. queiran, chegou ao poder o Terminator Hugo Chávez, orixe da maior desgraza de Latinoamérica nos últimos anos: O chavismo bolivariano. Xa verán Vds. como, se se produce a caída do Réxime, aparecerán os recibos das trasferencias pagas a terceiros que agora ninguén atopa.