Este xoves cumpríase o quinto aniversario da creación de Podemos, o partido dos cinco amigos da alma que xurdiu do movemento do 15M que irrompía na política española con forza, con aires de cambio e cargábase o bipartidismo.
Este aniversario celebrouno Iñigo Errejón anunciando a creación dun novo partido, alianza con Carmena, e prescinde da marca Podemos para concorrer ás eleccións á Comunidad de Madrid. Trátase dunha situación que non gustou o máis mínimo ao líder Iglesias. A xogada que no seu día lle fixo Pablo Iglesias acáballa de devolver, nunca se chegaron a pechar as diferenzas entre ambos. Errejón haberá pensando que "onde as dan tómanas". Esta decisión fíxolle un descosido inmenso ao seu ata agora partido da alma. Mentres, Iglesias&Montero quedáronse mirando ao xardín do seu casoplón e contemplando os peixes de cores do seu estanque que tanto lles gusta.
O meollo da cuestión é que non se pode predicar unha cousa e facer a contraria. O partido xurdido de abaixo a arriba hai tempo que deu a volta á pirámide investida: a cúpula é a que ordena e manda. É a fiel imaxe que no seu día definía Alfonso Guerra: "quen se move non sae na foto".
Este quinto aniversario non o vai a esquecer o líder podemita, que está a ver como o seu partido estase desmembrando ante a falta de democracia participativa, transparencia, organización e ideario político. Podemos converteuse na casa das leas.
O núcleo fundador do partico: Pablo Iglesias, Juan Carlos Monedero, Carolina Bescansa, Luís Alegre e Iñigo Errejón quedouse en tres. Carolina será a próxima en saír despois das xogadas sucias da que foi obxecto. Becansa críase aquilo de que a discrepancia tiña cabida nun partido de base asemblearia. Pronto comprobou que iso só era puro márketing para vender o cambio na forma de facer política. A súa credibilidade custoulle ben cara. As feridas nunca se pecharon ben. Había demasiada competencia para o Iglesias endiosado. A caste seduciu ao coletas coas prebendas propias dos cargos. As persoas que non comparten o seu liderado bolivariano sácallas de encima coma se fosen un clínex.
Nestes poucos anos de vida as discusións, os enfrontamentos nas distintas comunidades autónomas foron a tónica dominante: Galicia a piques de romper o pacto coas Mareas, Cantabria, Andalucía, Aragón, Estremadura, A Rioxa. E suma e segue.
A falta clara de liña ideolóxica puxo na picota á formación. O seu apoio aos independentistas está a pasarlle factura a un Podemos que defraudou a propios e a alleos.
Cinco anos onde o cesarismo de Pablo Iglesias está a esnaquizar ao partido que foi no seu día da ilusión e o cambio.
O que está a suceder agora hai tempo que se vía vir, dixémolo xa en artigos anteriores. O éxito, cando non se sabe dixerir, chega a atragantar.
Escribe o teu comentario