Hoxe é un día, polo que leo en min competencia, de sentidas palabras publicadas por firmas de xornais importantes e tamén maragallazos dalgún político cambia-chaquetas xa entrado en anos, no mono-sentido de que agora mesmo xa existe a imperioso necesidade de que os presos do procés acudan ao Tribunal Supremo polo seu propio pié, ou sexa, libres, e se non é posible -segundo outras sospeitosas fontes- que o fagan sen esposas que opriman a súa dignidade, porque os Maxistrados así o entenden para a mellor imaxe da causa.

Aos fillos de nais humildes ou da clase media -ou sexa, aos nosos- se lles esposa, manténselles en prisión preventiva sen xuízo, e a continuación méteselles no cárcere se hai condena xusta ou inxusta. Todo iso, en secuencias continuadas, sen saídas nin entradas polo medio, aínda que outro Xuíz de Primeira Instancia non vise delito. É a diferenza en que a uns xúlganos os españolazos do Supremo, e a outros o pseudoindeopendentista da Audiencia Provincial Juli Solaz, xa saben, o que se retirou a un destino apracible sen acabar de instruír o do Caso Palau, provocando as queixas de varios dos seus compañeiros por tanto mareo da perdiz.

Por suposto, non quero aburrirlles coa diferenza que hai entre visitar a un fillo na antiga Modelo ou a facelo na que agora sofren pena carcelaria, en Lledoners, por poñer un exemplo fácil de entender. Nin que dicir ten que todas as familias que fomos aos cárceres cataláns a ver a algún ser querido, durante varios anos, non puidemos gozar de 21 visitas diarias nin de salas especiais, e que o trato recibido polos funcionarios en moitas ocasións foi manifestamente vejatorio, coma se a condena de ver a un ser querido no cárcere houbese que trasladala ao pai e á nai do recluso. O voso fillo ou filla é un delincuente, vós tamén. Iso é así de verdadeiro como hai ceo sobre a terra ou presos que se suicidan ou morren de sida nos cárceres cataláns.

Por iso moitos con moito percorrido e experiencias dolorosas detrás, desexámoslle, sen dubidalo un instante, ás mulleres, nais e fillos de quen vai a ser xulgados polo Supremo, que se acabe pronto o seu calvario e poidan recuperar a súa normalidade canto antes. Mesmo se lles declara culpables, que saiban que nos pelexaremos por que se lles indulte se así o pide quen sexa, non nos importa nin a súa ideoloxía, nin o seu partido político.

Estou seguro de que os que pasamos por ese calvario, queremos, canto antes, acougo e paz social, a mesma que xa perdemos e que xa se está visualizando en enfrontamentos entre ultras dunha e outra parte. E sobre todo, que quen pide emocionadamente agora o que xa lles describimos liñas arriba, que non nos tomen por parvos practicando o máis vergoñoso dos "buenismos".

Deixarvos de paripés, pídovolo. Acabemos dunha vez e que non volvan os que mantiveron o poder en Catalunya durante tantos anos para meternos a todos nun novo charco pestilente. A ver se é verdade.