​O engano das primarias de Podemos

Ante a posibilidade dun adianto electoral por parte do presidente do goberno, Pedro Sánchez, o pasado mes de decembro, Pablo Iglesias, que nunca tivo a intención de abandonar a política, convocou as primarias en Podemos. A decisión só era unha pose, os votos para a súa candidatura tíñaos atados e ben atados. Ao final, os posibles candidatos a participar se esfumaron como por encantamento, e iso que eran uns cuantos. O Podemos de Iglesias e Montero coa "organización" e transparencia que practican, cada día ten máis inscritos, pero a inmensa maioría, á hora de votar, non o fan, non participan.

Analizando os resultados das votacións, pódese comprobar que Podemos conta con 498.259 inscritos con dereito a voto. Nas votacións electrónicas  participaron 60.038, que representa un 12,05% do total, o que supón que a abstención de 87,95%. 

Deses 60.038 votos electrónicos emitidos, 53.524 foron para Pablo  e o seu equipo, o que quere dicir que só un 10,74% de todo o censo votou pola a súa lista, mentres que a maioría non participou. 

Pero aínda así, o líder de Podemos e o seu grupo  falan de éxito e triunfo rotundo. Creo sinceramente que ese 10,74% por cento de votos corresponden a todos os seus seguidores con cargos e os seus familiares. Unha estratexia aplicada polo que eles antes chamaban a caste -palabra que desapareceu da súa xerga política- e que eles absorberon rapidamente.

Podemos, que naceu do movemento 15M, sempre sacou a bandeira da consulta ás súas bases para as decisións importantes. Na práctica demostrouse que precisamente as decisións importantes non se levaron a votación ás bases que tanto di ter en conta. Craso erro que se está vendo na baixa participación. Desencanto? Iso contan moitos dos seus "militantes". Podemos só é forte mediáticamente, cun discurso que xa poucos se cren non só entre os seus inscritos, senón entre os seus votantes: din unha cousa e logo fan a contraria, afirman os decepcionados. É un réxime presidencialista e familiar. 

Non hai democracia interna e cando alguén se toma a liberdade de dicir o que pensa, sacan do rocho a guillotina e póñena a funcionar. É a política do silencio, cun guión que ninguén debe saltarse, e as consecuencias están á vista.

Algúns din que, aínda que hai cidadáns que confían na formación morada, os resultados das próximas eleccións van pasar factura ao home da coleta, que é quen move os fíos da andrómena de Podemos e que non cumpriu co que del se agardaba. É unha desilusión para centos de persoas que sentían orfas da esquerda e que puxeran todas as súas esperanzas nun grupo de mozos dispostos a cambiar o panorama político e a súa forma de facer a política. Á hora da verdade, moita teoría, pouca práctica, e rapidamente fixéronse cos modos dunha caste que eles, en principio, detestaban.

A pesar de que vendan as primarias como un éxito, unha abstención do case un noventa por cento é un fracaso en toda regra para un partido que vendeu que basea a súa política no protagonismo das bases, nada máis lonxe da realidade.

'O engano das primarias de Podemos' foi publicado orixinalmente en catalunyapress.es.