No Kalahari está a resposta

"Cuán longo mo fiais, amigo Sánchez" seguro que lle diría Alonso Quijano ao actual Presidente do Goberno cando lle escoitou pedir confianza para el e para os seus ata o 2030! Rogativa que a todos os que somos Sanchos neste país, tamén nos soou a delirio de político de monxa en transo teresiano. E é que a pura e dura realidade aconsella mesura dialéctica, e sobre todo prudencia ideolóxica.

É moi difícil imaxinarse a Pedro Sánchez á fronte do seu goberno socialista por esas datas tan afastadas e ata, se me apuran, vida parlamentaria para os actuais líderes da oposición que lle dan a vara cada día ao inquilino de a Moncloa. Son tantas as variables políticas nas que nos movemos, que ninguén sabe, agora mesmo, que quedará do Estado constitucional do que todos gozamos dentro duns poucos anos, dado o empeño que teñen os nosos pais da patria en esnaquizarse entre si e de paso, de non bosquexar ideas construtivas que propicien a convivencia en paz e a prosperidade dos seus gobernados.

Estamos queimados polo día a día e non me estrañaría nada que Luís Enrique, con seis futbolistas do Madrid e un só do Barça na selección, chegue a ser polas súas fazañas balompédicas o mellor candidato para as masas para canalizar o procés catalan, ou restaurar as relacións con Arabia Saudita, moi tocadas pola imprudencia da Ministra-Xuíza Margarita Carballos, que tanto fixo por que os de Navantia queden sen curro durante todo un lustro.

A imaxinación ao poder pintábase nas paredes dos edificios durante a revolta do Maio Francés do 68. Pasaron xa 50 anos e a esa tal imaxinación vestida de dama da liberdade séguella buscando na Francia de Macrón e, por suposto un pouco mais abaixo, alén dos Pireneos, que segundo os gabachos de Lle Pen é a fronteira con África, vello continente colonial onde malviven a incultura e o subdesarrollo.

Unha reflexión final: Un día destes doume de baixa do mundo occidental e europeo e inscríbome no dos bosquimanos do Kalahari, que son igual de felices que aquel paisano do conto das Mil e unha noites que non tiña camisa e entende moito mellor a vida, así, nun ‘off’ vital, esquézome das miñas penas. 

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es