Os Comités de Defensa da República Imaxinaria son uns anxiños

Hai persoas que teñen moi mala uva. Que se dedican sen piedade a difamar, contar cousas que non suceden, enganar, critican a persoas pacificas, que actúan con boa vontade e non intimidan a ninguén e son uns auténticos anxiños. Isto é o que lles está sucedendo aos integrantes dos Comités de Defensa da Republica (CDR) que están a actuar estes días en boa parte de Catalunya e está a ser inxustamente vilipendiados.

As súas accións son inofensivas, non molestan a ninguén e provocan que os condutores que ven atrapados por cortes de estrada, que eles realizan, fagan exercicios de respiración, como preámbulo á meditación transcendental ou o rezo do rosario en boa compañía. Estes ingratos condutores non lles agradecerán o suficiente apartarlles da durísima tarefa de ir ao traballo, ao médico, a Francia ou á Conchinchina.

Os cortes de estrada son a escusa perfecta para afastar ao persoal dos seus pecados de gañarse o pan coa suor das súas frontes. A queima de pneumáticos, é sinxelamente para que non pasen frio e ademais sérvenlles aos autores para comunicarse con outros compañeiros que fan a mesma tarefa de evanxelización. É como volver ao pasado onde os indios do afastado Oeste comunicábanse cos seus amigos, a través do fume que desprendía o lume. Iso si, os de aquí non levan plumas, nin taparrabos, pero tápanse a cara - é un tema de timidez-, as súas vestimentas son como as dos seus colegas de Euskadi que ata hai pouco só estaban nas rúas para axudar á cidadanía a pasalo ben.

Os anxiños dos CDR, son unhas irmáns da caridade, pregúntello aos seus clubs de fans que contan entre outras con Ada Colau, Pilar Rahola e o elenco de piadosos con aspiración a ser elevados ao grao de beatos, despois de demostrar os milagres que realizaron e a dedicación de apostolado que dedicaron ao procés.

As pintadas dos anxiños dos CDR ás sedes dos partidos políticos son para darlles máis cor e alegría, e ademais as súas obras de arte fanse gratis e pola noite para non molestar a ninguén.

As súas alegacións nas redes sociais, son como os chistes dos Morancos ou as nanas de Llach. Que delicia de anxiños!  Son uns incomprendidos. Non son violentos, son pacíficos e realizan traballos para unha comunidade que non sabe apreciar o seu esforzo e sacrificio.

O que estou a contar non é froito dos efectos dos magníficos caldos, que producen os viñedos españois, non, é a historia para non durmir que están a vender os do relato, cuxo penúltima parte do guión voou polo aire, sen que ninguén poida xa controlar o voo destas inocentes criaturas, porque os anxiños , igual que dicía Fraga, apoderáronse das rúas, sen que o resto dos cidadáns teñan quen os defenda, ata que algúns dos que xa están fartos e daquela armarase o rebumbio.

Alguén dicía que tamén hai anxiños malos que foron expulsados do ceo. Marcharíanse a Cataluña? 

Artigo orixinal publicado en Catalunyapress