Pablo Iglesias, Podemos e a súa caste

No 2011, a indignación da xente subira uns cuantos banzos máis, froito non só da crise económica, senón tamén polos abusos dos poderes políticos e económicos. É nese momento, cando os movementos cidadáns saen á rúa, ocupan a Porta de Sol en Madrid, durante bastantes meses para expresar a súa indignación. As accións de protesta correron como a pólvora polo resto de España. O movemento foi coñecido como o 15M, que deixou moi claro que eran os cidadáns os que lideraban as protestas, non os partidos “tradicionais”. Como en calquera acontecemento, sempre hai algúns que se aproveitan diso e sacan partido. Ese é o caso de Podemos e en menor medida, EU.

Pablo Iglesias xurdiu do movemento, na segunda etapa deste. Capitalizou o triunfo do movemento cidadán e chegou a dicir en moitas ocasións: “Somos fillos do 15M”. E máis que fillos, convertéronse en pais, desaloxando aos promotores do mesmo á rúa, onde os atopaban.

Cun discurso fresco, populista e acusando os partidos de corruptos, e de caste, Pablo Iglesias e os seus compañeiros de partido conseguiron ilusionar a moitos cidadáns que sentía decepcionados e orfos ideolóxicos. Podemos converteuse nun partido que moitos vían como una a táboa de salvación e no referente para todos eles. O éxito atrangoutóuselles máis rapidamente do que pensaban. Non souberon ou non quixeron dosificalo, nin crearon unha estrutura de partido que os sustentará. A democracia participativa dos “afiliados” de abaixo arriba que tanto predicaran resulta que se deu a volta, por un terremoto de soberbia e prepotencia do seu caudillo, Pablo Iglesias . As consecuencias son por todos coñecidas, non entrarei en máis detalles.

Podemos foi perdendo votos en todas as eleccións que se foron celebrando, as enquisas non lle outorgan  ata agora bos resultados. Pero hai vontade de arranxar a situación? Creo, sinceramente, que non. Agora  Catalunya debe elixir unha nova executiva que dirixa o partido, que partido?

E unha vez máis, Pablo Iglesias , elixe a dedo -desde arriba- ao seu candidato, imos, ao seu “tete”, porque isto vai de amiguetes. Non son as bases, imponse e disfrázao con que se van a celebrar primarias. Cantas presións hai para que Domènech, o ungido polo caudillo bolivariano dirixa o partido. É dicir, que utiliza os métodos da “caste” para conseguir o seu obxectivo.

O grave do asunto é que, eses “valores democráticos” estendéronse aos “inscritos”, como lles chama agora Pablo Iglesias aos afiliados de Podemos, onde outras candidaturas que se están montado como “alternativa” a Domenech, non queren facer primarias para ser elixidos para as listas, senón elixir a un grupo de amigos con intereses comúns que non son outros que ter a posibilidade de colocarse ben para acceder a algún posto ben remunerado.  É a democracia pura e dura da elección, tan directa que non pasan polas urnas electrónicas, é o que se coñece como “dedocracia”. Xa tiña razón cando Iglesias dixo que “vimos para quedarnos”, esqueceuse de especificar, “quedarnos o control de todo o movemento, o partido, os cargos e o que faga falta".

Xavier Domènech, o candidato de Pablo Iglesias , que non goza de moitas simpatías entre as bases de Podemos Catalunya está a buscarse o seu propio futuro dado que as súas relacións con Ada Colau non son moi boas que digamos, é máis, segundo coméntannos algunhas persoas coñecedoras do tema, Colau quere sacalo de encima, porque xa non confía nel, polo seu afán de protagonismo.

Di un refrán popular que “Divos os cría, eles xúntanse e a ambición sepáraos”

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es