Un 20N con golpe de estado xudicial

Como poden cambiar as cousas en cuestión de horas. Até agora, o 20N está a ser lembrado por dúas cousas: a chegada da democracia a España e a morte do ditador Franco. A partir de agora, hai que engadirlle unha terceira, que é o golpe de estado xudicial que perpetrou o Tribunal Supremo coa condena ao fiscal xeral do Estado a dous anos de inhabilitación e ao pago dunha multa, así como unha “indemnización” de 10.000 euros á parella de Ayuso, por un delito de revelación de segredos ao filtrar un correo electrónico enviado á Fiscalía polo avogado do acusado de fraude, González Amador, parella da presidenta madrileña. A publicación dese email, no que o avogado propuña un pacto á Fiscalía e admitía que o seu cliente cometera dous delitos fiscais.

A sentenza, que foi emitida cunha rapidez fóra do común, non foi ditada por unanimidade, senón que, dos sete maxistrados, cinco votaron a favor de condenarlle e dous, por certo, mulleres, votaron en contra. Unha decisión que foi tomada sen probas, sen ter en conta as declaracións dos xornalistas que afirmaran que García Ortiz non fora a súa fonte de información. Mentres que o xefe de gabinete de Ayuso declaraba coa desvergoña do que se cree protexido, as súas acusacións eran intuitivas, sen achegar probas. Xa dixo no seu día que “o do fiscal ía pa’lante”. Como sabía Miguel Ángel Rodríguez que o fiscal ía ser condenado? Intuición ou tamén chivatazo?

A sentenza, emitida este 20N, non ten nada de casualidade, senón de afirmación de que a dereita segue controlando boa parte da xudicatura. Hai que lembrar que, dos tres poderes do Estado —lexislativo, executivo e xudicial—, este último non foi elixido nas urnas. É máis, coa entrada da democracia, outro dos poderes do país, as Forzas Armadas, sufriu reformas importantes a partir de 1975 co fin de adaptalas aos novos tempos. Un arduo traballo que se foi facendo aos poucos, con moita man esquerda. Había que xubilar aos militares franquistas e abrir as xanelas para que entrase aire fresco. A administración tamén foi reformada, mentres que a xudicatura non o foi, nin é elixida nas urnas. Quizais por iso a vella garda das togas segue aí, coma se a democracia non fóra con ela.

A sentenza contra o fiscal pódese interpretar como un pulso ao presidente do Goberno por apoiar a García Ortiz, defendéndoo en todo momento. Tamén, como vinganza polo procés: algunhas das súas señorías que condenaron ao fiscal tamén participaron no xuízo; son catro: Manuel Marchena, Antonio Moral García, Andrés Martínez e Juan Ramón Berdugo. Tamén é casual? Iso pensarán algúns; eu non o creo. Os catro maxistrados aproveitaron a ocasión da data, moi significativa, para aplicar o seu desquite: cargar, por primeira vez na historia, ao fiscal xeral, torpedear o Goberno de Pedro Sánchez, vingar do procés e dar a entender que eles, cos seus togas, teñen o poder absoluto, que son intocables e que non aceptan críticas.

O problema é que, cando eles cánsanse de dicir que queren separación de poderes, resulta que eles non a practican: a politización da xustiza vén deles e facer política coa xustiza é unha mala noticia para a credibilidade da mesma, que é moi baixa entre a cidadanía. Esta situación está a ser comentada en toda Europa. A política para os políticos, e a xustiza deberían impartila os xuíces, aínda que cada día seguen perdendo credibilidade e respecto.

Outra vez máis se comprobou a división en dous bloques dos xuíces: os xuíces de dereitas e os demócratas. Preocúpame que os cinco xuíces que perpetraron o golpe non teñan en conta a opinión dos xornalistas que non mentiron, pero que non poden revelar as fontes que lles proporcionaron esa información, porque mataría o xornalismo. Creo que é moi grave e solidarízome cos compañeiros que foron a declarar e que cinco xuíces pasáronllo por baixo da toga. Iso non debe influír na profesión, da que unha parte de nós seguimos loitando… A pesar dese revés sufrido, os xornalistas imos pelexando para que a información chegue á cidadanía.

Dicía Montesquieu que “todo estaría perdido cando o mesmo home, ou o mesmo corpo, xa sexa dos nobres ou do pobo, exerza eses tres poderes: o de facer as leis, o de executar as resolucións públicas e o de xulgar os crimes ou as diferenzas entre os particulares”.

Este 20N non será esquecido polo golpe de estado á democracia e á xustiza, e creo que hai que seguir defendendo a democracia e os dereitos das persoas.