A liberdade de expresión

Como o luns non vou poder escribirlles porque me meten nun quirófano e esa circunstancia nunca é desexable -porque a incerteza sempre planea sobre nós os seres humanos anunciándonos a insoportable levedad do ser- quero deixarlles aos meus colegas e amigos a constancia escrita con intención belixerante do moito que debe seguir preocuparnos a os xornalistas algo que sempre damos por suposto e que neste país xa comeza a parcer case un artigo de luxo: a liberdade de expresión.

Todos os que publicamos nos medios de comunicación ao longo do ano usamos as palabras en moitas direccións e propósitos. Iso fai que o que criticamos reflectir excesos literarios que fan que os nosos lectores desconcértense ou mesmo nos critiquen abertamente por non coincidir coas nosas opinións. E con todo case ningún deses lectores discute que a prensa libre deba existir, sen coartarse, xa que aínda que con defectos, forma parte da esencia mesma da Democracia, tal e como a entendemos na maioría dos países que presumen ser libres e soberanos.

Cando se "trata de acalar a mensaxe, inhabilitando ao mensaxeiro" é frecuente atopar a outro tipo de lectores, que ao ostentar algún tipo de poder político ou económico, deixan as súas fobias depositadas nos bufetes de avogados máis caros, presentando querelas para que os que escribimos deixemos de facelo ou volvamos ao dócil curro dos seus intereses máis obscenos, deixándonos de paso, na chaqueta, unha condena económica difícil de asumir ou mesmo unha lea penal que nos á parte do oficio que tanto nos gusta. E iso segue sendo un problema moi grave.

Se contásemos cada un os preitos que nos sintan no banco cada ano, seguramente a cifra sería terrible para os mass media, e aínda peor para os profesionais. Pelexar pois por conseguir que a liberdade de expresión triunfe é, nos tempos que corren, máis que un desexo, unha necesidade vital, especialmente vendo o que estamos a ver.

Por iso, antes de pasar ao descanso que me obrigan as miñas circunstancias vitais, quero renovar o meu xuramento de xornalista, que sempre foi na dirección de que os meus artigos e opinións tivesen como norte ser forte cos máis fortes e débil cos mais débiles, aínda que iso traia consigo ter as alforxas cargadas de querelas e presións de todo tipo.

Equivocarse é humano na nosa profesión e cando iso sucede hai que desculparse, calar ante o que é inxusto é inadmisible.

Que Vds. gozar de boa saúde e teñan unha boa familia que lles queira… e pola miña banda, claro, ata pronto.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es