O Movile World Congress que se celebra en Hospitalet, dirixido por unha alcaldesa intelixente e -sobre todo- de talante conciliador chamada Núria Marín, espertou os peores instintos de quen, SI OU SI, como no periplo a Ítaca do procés, tentan que "os seus presos" saian á rúa, despois de saltarse todas leis do Estado do que pretenderon independizarse á conta dos dereitos de máis da metade dos seus concidadáns cataláns, aos que chamaron despectivamente unionistas, malos cataláns ou o que Vds. xa saben...

Non lles importa esta vez que o país perda 470 millóns de euros anuais e centos de empregos, porque ese Estado do Benestar non é o que convén aos seus intereses familiares senón o dos outros, ou sexa, o dos que respectamos as leis, pagamos os nosos impostos e mesmo, en moitos casos, creamos emprego.

As torpezas públicas do PP e sobre todo o "fanatismo ideolóxico" de políticos como Puigdemont, o astuto Mais ou a antisistema Anna Gabriel, pasando polos 23 anos do 3 por cento de Jordi Pujol e familia, arruináronnos o futuro a base de envenenar a convivencia entre os que nada fixemos para chegar a esta situación e os que queren impoñernos un novo Estado ao que internacionalmente non recoñecen nin os afgáns.

E se así estamos, cada día que pasa, algúns que nunca deberon ter responsabilidades políticas de goberno agradan o precipicio social con maneiras de facer as cousas absurdas e mesmo gravemente prexudiciais para toda a sociedade catalá.

Ese é o caso da alcaldesa Ada Colau, que foi a por uvas cando xa se acabou a vendima e saíu trasquilada en editodiales dúrisimos dos principais diarios de Madrid e Barcelona, que a deixaron, a pouco máis de quince meses das eleccións municipais, ao pé dos cabalos xa que, para mais inri, das súas promesas electorais non queda practicamente nada. Ela e os seus asesores saberán como saen deste envurullo e propóñense recuperar á inmensa maioría dos seus votantes.

O do Honorable Roger Torrent, President do Parlament de Catalunya, é unha carreira de medio fondo dun calado moi diferente ao da Señora Colau, xa que o seu é "darse a coñecer" entre o propio electorado independentista para superar, a base de descualificacións e poses políticas, "a súa particular loita polo poder dentro de Esquerra" ao líder Oriol Junqueras, que seguirá no cárcere –din- ata o xuízo e, por suposto, á tamén imputada Marta Rovira, que tamén ten todos os números para quedar inhabilitada para a política durante un par de lexislaturas.

Hai uns días, desde a súa torre de San Quirico, o meu admirado Leopoldo Abadía comparaba nun dos seus artigos o que pasou no golpe do 23 F e o que está a suceder en Catalunya agora mesmo, e sobre todo como afrontaron uns e outros a situación devida, especialmente o ex Coronel Tejero, que asumiu desde o primeiro momento a súa culpa e logo tamén podreceu no cárcere durante quince anos tras ser condenado a outros 30 por rebelión.

Nada que ver coa actitude "escasamente valerosa" dos actuais imputados e ata "vergoñosa" dos fuxidos a Bélxica e Suíza. Para quen naqueles anos de incerteza, xerados á calor do golpe de estado do 23 F de 1981, esiximos publicamente que o Tribunal Militar condenase con penas moi duras a quen atentou contra as nosas liberdades e ademais "padecemos" o desasosego daquela noite de tanques na rúa e gardas civís no Congreso e nas redaccións nas que traballabamos, este novo Golpe non nos pillou coa garda cambiada, salvo no estado de ánimo co que un demócrata debe asumir estas barbaridades antidemocráticas xa en pleno século XXI, no que a globalización e con ela a eliminación de fronteiras -para ben ou para mal- aféctanos a todos.

Se pedimos para aqueles militares que deshonraron a súa uniforme dureza, para estes políticos que nos ofenderon gravemente e pisaron os nosos dereitos no Parlament catalán, só esiximos Xustiza, e sobre todo, axilidade nas sentenzas.

Logo, estou seguro que veremos con xenerosidade un indulto que lles deixe na rúa, iso si, sen poder asumir responsabilidades políticas porque demostraron, aos nosos entender, que non saben gobernar con equidade e sentido común para todos: os seus e os que pensamos de forma diferente.

Quedan pouco máis de quince meses (9 de xuño de 2019) para que a Alcaldesa Colau convértase na versión feminina do último Rey de Granada, Boadil, coñecido nos libros de historia como ʿAbd Allâh ‘az-Zughbî’ Mohammed ben Abî al-Hasan.

Non se quen, nese momento, diralle aquilo de "chora, como un pobre machista, o que non soubeches defender como unha heroica feminista".

Pero quen o faga non andará moi lonxe do despacho do seu poderoso Visir tucumano Gerardo Pisarello quen, con outros cortesáns e cortesás de similar valía, marido incluído, converteron, nunha soa lexislatura, unha candidatura "ilusionante" nun auténtico desastre.