O Parlamento de Galicia tivo a oportunidade de dar unha lección de humanidade, e fracasou. O debate ao redor dun simple minuto de silencio polas vítimas inocentes en Palestina converteuse nun espectáculo político lamentable, onde cada forza pensou máis en calcular rendemento electoral que en mostrar empatía.

Non se trataba de escoller bando, nin de facer equilibrios diplomáticos, nin de alimentar discursos ideolóxicos. Falabamos de persoas mortas, de nenos e nenas, de familias enteiras arrasadas. Cando unha institución democrática é incapaz de gardar un xesto tan elemental de respecto polas vítimas, demostra que está máis preocupada en marcar sitúes partidistas que en defender dereitos humanos.

Que mensaxe estamos a enviar á cidadanía? Que os mortos só merecen recoñecemento cádranse coa miña axenda? Que a dor humana pódese pesar nunha balanza política? Galicia non merece uns representantes que instrumentalicen o sufrimento alleo para facer política de trincheira.

Creo firmemente que os dereitos humanos deben estar sempre por encima das estratexias parlamentarias. Non é unha cuestión de esquerda ou dereita, nin de xeopolítica, senón de dignidade. Un minuto de silencio non cambia a realidade no Oriente Próximo, pero si di moito de quen somos.

Os galegos e galegas merecemos un Parlamento que nos represente con decoro, que saiba pór no lugar das vítimas e que entenda que hai momentos nos que a humanidade debe estar por diante de calquera cálculo político. Onte perdemos esa oportunidade. E cada silencio negado convértese en ruído que nos avergoña a todos.

Porque cando o poder renuncia á compaixón, a política deixa de ser servizo e convértese en deshumanización.