Pablo Iglesias, o home orquestra queda sen dar clases na Universidade

Hai noticias que deixan a unha tan impactada que lle custa reaccionar. Non é para menos, porque cando afecta a algún personaxe que é “único”, que digo único, irrepetible, a cousa pesa como unha laxa de mármore de Macael. Desde que coñezo a noticia non deixei de lamentarme, non é para menos: unha desgraza, diría eu, unha perda irreparable: Pablo Iglesias deixará de dar clases na Universidade Complutense de Madrid tras non conseguir a praza. Tres exames e, de momento (salvo un milagre), non conseguiu a praza de profesor agregado. Non é que o filtrou algunha alma caritativa, senón que o escribiu en redes sociais: por que o fixo? Seguro que por algún motivo que se descoñece… ou non! Para presionar?

Sexa como sexa, o certo é que o “superhome” ou o home orquestra quedará sen pisar as aulas da Complutense. Pero, como el mesmo anunciaba, que lle gusta tanto a docencia, está disposto a crear un curso virtual de análise política e estratexia (esa que aplica en Podemos e na súa vida de empresario) e, como ten bos amigos en Latinoamérica (especialmente nos países de “democracias dubidosas”), continuará coas súas clases no Diploma Superior de Educación Mediática e Comunicación Política do Consello Latinoamericano de Ciencias Sociais. Hai que dicir que o CLACSO é unha institución internacional non gobernamental.

 Alguén dixo que “o soberbio non sabe o que é a sinxeleza nin a modestia”. As propio Igrexas explicaba en X: “Seguirei á fronte do Diploma Superior de Educación Mediática e Comunicación Política do Consello Latinoamericano de Ciencias Sociais (CLACSO), en colaboración con Canle Rede, e vou preparar un curso virtual de análise política e estratéxica dirixido a estudantes e cadros políticos de España e América Latina, no que imos tratar de aplicar á docencia algunhas técnicas de comunicación audiovisual profesional”.

É normal que Pablo Iglesias, o exvicepresidente do Goberno e dirixente na sombra de Unidas Podemos, non consiga, até o momento, a puntuación necesaria para facer con algunha das tres prazas ás que se presentou. Con tanto traballar en Canle Rede (por certo, colocou a algunha dos seus xornalistas no faladoiro de TVE); a súa participación en programas, as súas conferencias, a súa creación de medios nalgúns países de Latinoamérica, os seus negocios “florecentes” no sector da hostalaría… non sei de onde saca o tempo para tanto traballar, máis aínda. É comprensible que non conten con el. Igrexas converteuse nun gran empresario: da comunicación e a hostalaría. Por certo, pagará os soldos xustos aos seus compañeiros-traballadores? Suponse que si… ou non? Porque unha cousa é a teoría e outra ben distinta a práctica.

O home orquestra da España alterada se lame as feridas por non conseguir a praza de profesor adxunto, coa experiencia que ten, ademais de ser vicepresidente do Goberno e intermediario político. A realidade é que, cantas persoas tiveron ou teñen o mesmo problema ao non conseguir unha praza de docente? Unhas cantas, e non o din en redes sociais, asúmeno… e até a próxima. Hai unha frase moi gráfica: “Ninguén morreu asfixiado por tragar o seu orgullo”. Claro que a vaidade é unha enfermidade que nalgún non vaise co cargo, e seguen pensando que o que foron no pasado aínda continúa sendo por chamar Pablo Iglesias. O poder só debe empregar para axudar aos demais, non a un mesmo. A soberbia, din, é o abismo onde adoita desaparecer até o mérito verdadeiro.