Todas as persoas, sen excepción, teñen o dereito a coidados que lles salven a vida, e esta responsabilidade recae nos Gobernos. Iso din os expertos e poderíase crer que iso sucede e que se pon “todos” os medios para que se cumpra. No entanto, a realidade é que, tendo unha boa sanidade, nestes tempos, o acceso a ela é cada vez máis difícil, polo tempo que os usuarios deben esperar para ser atendidos, cada vez máis longos.

As longas listas de espera para especialistas, operacións e probas diagnósticas, sumóuselle agora a atención primaria, onde en demasiados Centros de Saúde (CAPS), ou como se lles coñece popularmente entre a xente maior, “ambulatorios”, desde a chegada da pandemia prohibíronse as visitas presenciais, co que iso significa. Derívaa foi a cita previa para os facultativos e tamén para a enfermaría, e non mellorou a atención. A espera para unha visita ao médico correspondente pode ser dun mes, e para a enfermeira pode chegar até dous meses, se a que se ten asignada colleu días libres sen remuneración. Resulta que non pon persoal para substituíla. Cando se reclama, din que as cousas son así. Se os usuarios se queixan, “non somos obxectos, somos persoas con enfermidades que atender”, argumentan. É unha revisión, e pode esperar. A persoa dille que mire o historial, que é hipertenso, diabético, con problemas cardíacos, colesterol, etc. É igual, é o que hai. Engaden que si se produce algún problema, que acuda a urxencias, que alí o atenderán. Esquécese de indicar as catro ou cinco horas, como mínimo, que hai que esperar para ser atendido.

As operacións de cirurxía plástica para reconstrución de mamas ou cambio de prótese, como mínimo, un ano. Prótese de cadeira, dous anos. Poderiamos seguir dando máis datos, que son moitos. Outros datos que chaman a atención son os da rehabilitación das persoas que foron operadas de próteses de xeonllo e que deben esperar tres ou catro meses para ser atendidas. O que, en demasiados casos, cando lles chegou a quenda, a perna quedouse ríxida e non ten solución. Noutros casos, como nos comentaban algunhas das persoas afectadas, están a empezar a dar data para ser tratadas as que realizaron a petición o pasado mes de xuño do 2024. Poden tardar aínda un mes ou quizais dous. Iso significa que se van ao ano. Mentres que fan? Pois, as que poidan permitirllo (non son a maioría), vanse a un centro privado e págano do seu peto, porque a saúde non é un tema menor, nin un capricho.

Só hai que escoitar as opinións da xente para saber como está o ambiente: “Que quiten a tantos políticos e que o diñeiro o gasten en sanidade”, ou “Que destinen máis diñeiro á sanidade e menos a outras cousas como as embaixadas”. Así poderiamos seguir cunha lista das cousas que di a xente. Ou “As salas dos ambulatorios están buxán e hai que esperar un mes para ser atendidos”. O certo é que o descontento vai crecendo e as melloras non terminan de aprecialas os “usuarios”.

Para quentar máis o ambiente, produciuse unha “filtración” da proposta que fixera o Instituto Catalán da Saúde (ICS) aos médicos de primaria, na que se dicía que os médicos dos Centros de Saúde recibirían incentivos por dar as altas laborais. Ao parecer, a proposta que se incluíu nuns documentos informativos elaborados polo ICS expuña que os médicos recibisen un incentivo se validaban unha cantidade de altas determinadas, que oscilaban entre o 50% e o 89% das propostas feitas polas mutuas. Unha suxestión nada ética e moi mercantilista.

Ante este balbordo que se produciu, onde algúns sindicatos se pronunciaron en contra, o ICS manifestou que a proposta se puxo sobre a mesa, entre outras, e que finalmente non haberá incentivos por incrementar as altas. Os responsables do ICS afirman que os incentivos para os persoais dos CAP aínda non están definidos e que se falará cos profesionais.

O conflito que se produciu, coa situación de críticas da cidadanía ao acceso ao sistema, súmase a esta das altas remuneradas, que se interpreta como que hai que adiantar as altas que dan as mutuas, que en moitos casos adiántanas sen que os enfermos estean recuperados (outros enfermos aprovéitanse das baixas), e que son os médicos dos centros de primaria quen as validan ou non. Un bonito batifondo que xera desconfianza cara ao sistema. Un problema que non debería producir, aínda que algúns, querendo meter cizaña, o filtren de maneira interesada. Todo pode ser. O que non se entende é que a consellera, que leva tantos anos no sector sanitario, caia nesta trampa.