Formar parte dun goberno significa apoiar as decisións que veñen “impostas” desde o goberno de Europa, do que se forma parte. Pertencer á Unión Europea non é só apoiar aquelas medidas que gustan ou benefician a cada un dos países que a integran, senón que, en moitas ocasións, implica aceptar outras coas que non se está de acordo, pero que deben apoiar.

Coa invasión de Ucraína por parte do goberno imperialista de Putin, a chegada de Trump á presidencia de EE.UU. e a súa actitude hostil e desprezativa cara ao vello continente, os países integrantes da UE, xunto con Gran Bretaña, decidiron tomar a iniciativa e tentar ser autosuficientes. Para iso, como é sabido, pediron un aumento do gasto militar para defender de posibles ataques, incluídas invasións de Putin. Trátase de protexer, non de atacar. Unha decisión que, mesmo aqueles que non creen na violencia nin nas armas, apoian. É malo pensar en defender ás persoas? Creo que non, pero os intereses de partido e a procura de votos adoitan estar por encima de todo. Vese cada semana ou, mellor dito, cada día.

Este xoves, o Congreso dos Deputados foi escenario de diferenzas evidentes dentro do goberno de coalición PSOE-Sumar, que mantén visións opostas nun tema tan crucial como a política de Defensa de España. Noutros asuntos tamén se viron discrepancias. Sumar escenificou a fractura do Goberno ao votar en contra de aumentar o gasto militar e reforzar a seguridade europea. Un xesto que deixa claro que, con Sumar e o seu populismo, non se pode contar. Máxime cando o presidente do Goberno, Pedro Sánchez, atopábase en Bruxelas para participar no Consello onde se abordaba a nova estratexia de defensa. A actitude do seu socio deixou en evidencia a Sánchez, quen non puido mostrar unidade co seu goberno neste asunto tan importante, ao que algúns cualifican de "carreira armamentista" para xustificar o inxustificable. Sumar é selectivo nos seus apoios ao Goberno do que forma parte: só está cando se trata de medidas que poden lucir.

A escenificación da ruptura PSOE-Sumar produciuse durante a moción presentada polo BNG, que incluía tres puntos: o rexeitamento frontal aos plans da Comisión Europea de aumentar o gasto en Defensa, a oposición a que España contribúa a este esforzo e, en terceiro lugar, a saída inmediata de España da OTAN. A proposta foi derrotada grazas aos votos do PSOE, PP, Junts, PNV e VOX. O resto de partidos votou a favor. ERC abstívose no punto referente á saída de España da OTAN.

Os partidos de ultradereita, así como aqueles situados máis á esquerda do PSOE, como Podemos e Sumar, empregan unha estratexia e unha linguaxe populista que en nada benefician á democracia, aínda que quen os utilizan crean que poden sacar rédito diso. É posible que, a curto prazo, si; pero, a medio e longo prazo, fan un fraco favor. Afirmaba o príncipe do paradoxo, o filósofo G.K. Chesterton, que «para corromper a un individuo basta con ensinarlle a chamar dereitos aos seus anhelos persoais e abusos aos dereitos dos demais», algo que os populismos actuais parecen "ignorar".

A democracia segue sendo o mellor sistema. Os réximes autoritarios pagan a grupos de presión sumas importantes de diñeiro para lavar a súa imaxe e facer parecer que as súas ditaduras son democracias, presentándoas como talles tras celebrar eleccións completamente manipuladas. O último exemplo: Venezuela.

O perigo actual é o populismo, tanto o de ultradereita como o das esquerdas "puras", aquelas que chegaron para cambiar o sistema e o único que fixeron é incorporar a el cun fin moi concreto. O populismo utiliza e busca exacerbar os problemas sociais para manipular á maior parte da sociedade. Aliméntase do odio, o resentimento e o medo, ingredientes que atopan un caldo de cultivo propicio. Afirmaba G.K. Chesterton que «o mundo está cheo de homes que sosteñen dogmas con tanta firmeza que nin sequera se dan conta de que son dogmas».

Este xoves, no inicio da primavera, a data non convida precisamente á alegría, a concordia e a unión de esforzos. Só o PP tivo o sentido común (por recomendación dos populares europeos) de exercer como un partido de oposición responsable (por canto tempo?). O mesmo que o PNV e, sorprendentemente, até Junts (a cambio de que?).

O papel de Sumar deixou nunha posición incómoda ao presidente do Goberno, quen tentou disimular o golpe de Yolanda Díaz. A guerra interna continuará no Goberno, aínda que algúns traten de ocultalo e sigan tragando sapos.