Non máis brecha salarial

Existe unha discriminación pouco coñecida e recoñecida nos nosos días. Poderiamos afirmar, mesmo, que se mantén oculta de maneira interesada por certos estamentos da sociedade aos que non lles interesa que sexa visible. E é que si recoñecen a súa existencia deberían tomar medidas para acabar con ela. 

Si, a brecha salarial de xénero no noso colectivo existe. Unha diferenza no noso recoñecemento retributivo polo feito de ser muller que vén mantendo desde o inicio da nosa actividade como profesión regulada.
 

Unha realidade que se produce por distintas razóns coñecidas polo conxunto de administracións públicas, tamén pola Xunta e o Sergas e que teñen un denominador común, a falta de políticas e estratexias públicas con enfoque de xénero no Sistema Nacional de Saúde (SNS).

Por que existe brecha salarial de xénero? A primeira circunstancia constatada por distintos informes e estudos é que as mulleres ingresamos menos diñeiro ao ocupar traballos a tempo parcial e asumir cargas fóra do ámbito laboral en maior porcentaxe que os homes.

En moitas ocasións, as mulleres reducimos a nosa xornada para facer fronte ao traballo non remunerado do coidado das nosas familias. Do total de reducións de xornadas solicitadas, o 93,3% son de mulleres fronte ao 6,7% de homes, especialmente por mor da maternidade.
 

Tamén solicitamos excedencias para o coidado de fillas/vos (o 86,9% do total que se piden son de mulleres mentres que o 13,1% son de homes) e outros permisos vinculados ao salario, como as excedencias por coidado de familiares (do total, un 74,9% son de mulleres e un 25,1% de homes).
 

Dado que as administracións e as empresas privadas restrinxen as axudas e posibilidades de conciliar porque entenden que o sanitario é un sector con condicións especiais, as mulleres non atopamos outra saída que “recortar” xornadas. Algo que afecta os salarios presentes pero tamén ás pensións futuras que caen de media preto de 500 euros ao mes.
 

Tamén hai que ter en conta que as enfermeiras temos menos posibilidades de obter empregos de maior nivel e postos de liderado que levan salarios máis altos. Segundo o Ministerio de Sanidade, as enfermeiras en postos de xestión son menos que os homes (4,8% de líderes homes fronte a 3,4% de mulleres) a pesar de que somos seis veces máis mulleres que homes.
 

Outro condicionante importante é que a maior parte das profesións feminizadas, como é a nosa, ingresan menos diñeiro que as masculinizadas, ao realizar traballos socialmente menos valorados. Séguese asociando o noso traballo á dedicación, a vocación e a entrega, características entendidas como a “antítese do diñeiro”. Por iso, estas profesións están peor remuneradas.

Conscientes e preocupadas por esta realidade, celebramos este ano o Día Internacional da Muller cunha mensaxe clara ás administracións, empresas privadas e responsables públicos. Queremos un trato xusto. Somos iguais en dereitos e non podemos permitir unha brecha salarial que nos oprime e afástanos da realidade social.
 

É incuestionable que hai que actuar sobre as dificultades para conciliar a vida laboral, persoal e familiar no ámbito sanitario e que se favoreza unha conciliación corresponsable de homes e mulleres con permisos, horarios flexibles e apoio laboral. 

É polo que desde SATSE propomos actuacións tan necesarias como garantir a participación paritaria en todos os ámbitos e niveis das organizacións sanitarias cunha representación de, polo menos, o 60% de mulleres, e adaptarnos así á proporción real de xénero nos colectivos sanitaros.

Tamén reclamamos oportunidades de promoción e crecemento profesional adaptadas ao ciclo vital; estabilidade e racionalización na planificación da xornada laboral, con coñecemento desta con suficiente antelación, e acoutar e limitar as necesidades de servizo ou situacións especiais que se dan en canto a xornada e permisos.
 

Resulta necesario penalizar ás xerencias que non desenvolvan políticas de igualdade e que se xeneralicen políticas de traballo flexibles que respecten a conciliación, os permisos e licenzas, o descanso entre quendas e a desconexión dixital. Débese garantir, ademais, unha remuneración xusta e axeitada á formación, habilidades e responsabilidades da nosa profesión.
 

Estas e outras moitas medidas que vimos trasladando e reclamando nos diferentes órganos e mesas de negociación son pasos necesarios para avanzar cara á meta que debemos alcanzar todas e todos, a igualdade real. Sempre e en todas as circunstancias.