As batallas políticas non só dirímense no Congreso, nos medios de comunicación, senón tamén na xustiza a través das denuncias de partidos políticos ou algúns grupos chamados “sociedade civil” con vinculacións políticas nada inocentes. As cousas han involucionado a este terreo nada ejemplarizante, porque do que se trata é de tentar sinalar ao contrario con acusacións que levan, como sempre, ao “e ti máis”. Levar determinados temas á xustiza é tentar cambiar a verdadeira realidade, buscando unha escusa que tape determinadas accións e trasladalas aos contrarios para convencer á opinión pública de que os malos son os outros. É indignante.

Este mércores, o xefe de gabinete da presidenta madrileña, Isabel Díaz Ayuso, Miguel Ángel Rodríguez, comparecía como testemuña no Tribunal Supremo, “coa obrigación de dicir a verdade”, no caso do famoso correo do Fiscal Xeral do Estado, Álvaro García Ortiz, ao que se lle acusa dun suposto delito de revelación de segredos relacionados co caso da parella de Díaz Ayuso, González Amador, cuxo avogado, nun correo, recoñecía os feitos do seu cliente (fraude fiscal) e pedía chegar a un acordo coa fiscalía para non ir ao cárcere.

Miguel Rodríguez, que non dixo unha verdade na súa vida, non quixo contar o que respondeu ás preguntas que lle fixeron en sala porque o tema está baixo segredo de sumario e claro, pódese enfadar a súa señoría. Cantos casos estiveron baixo segredo de sumario e filtráronse? Pois moitos, e precisamente el é un dos maiores filtradores a determinados medios de comunicación que cojean da dereita. Como o filtrador quere mostrar moi digno. Xa na rúa, rodeado de colegas, respondía as preguntas e despachábase a gusto: “Creo que o fiscal xeral do Estado ten que ser xulgado, condenado de maneira exemplar para que nunca a ninguén máis se lle ocorra dar a coñecer un expediente secreto dun español (…) Creo que o fiscal xeral do Estado vai ir pa'lante, e, ademais, insisto en que sexa de modo exemplar”. Como non era suficiente, seguiu apuntando máis alto, ao presidente do Goberno e toda a súa familia. Rajó de xeito abondo e saíu tan pancho, coma se el fose un exemplo na súa vida profesional e até particular.

Din que a mellor defensa é un ataque, e así o entendeu Rodríguez, mestre en lear a troca, falar polos cóbados, e botarlles a culpa a outros. A realidade é que nesa estratexia planificada de que “o posible defraudador”, noivo da presidenta Ayuso, quéreno converter en vítima aproveitando a filtración da que acusa ao Fiscal. De verdade filtrouna el? Iso resolverao a xustiza, pero para Rodríguez e algúns dirixentes populares, o fiscal xeral é caza maior. Tirarlle á cabeza é ir directamente á do presidente do Goberno, o verdadeiro obxectivo dos populares neste e noutros xuízos que están a ter lugar.

A loita por desviar a atención sobre a parella da presidenta madrileña ha levado tamén a que varios xornalistas prestasen declaración este xoves para revelar as fontes que lle facilitaron o xa famoso correo de marras. Acoller ao segredo profesional, non as revelaron, como era de esperar e como se adoita facer. Logo fala Ayuso de liberdade de expresión?

O caso Amador, o noivo da presidenta madrileña, que iso de “Facenda somos todos” o transforma: “como somos todos, quedo co meu parte”, que os populares transformaron no caso do Fiscal, que “filtra correos con datos persoais” e que é unha conspiración nacional dos socialistas contra Ayuso. Unha montaxe digna dunha novela negra. Os papeis cámbianse: os malos son os bos e os bos, uns conspiradores de coidado…