A xestión de Comín obriga a Puigdemont a ir do goberno no exilio

Mentres Carles Puigdemont volve ter protagonismo polos seus sete deputados no Congreso —aos que tanto mollo lle está sacando, coma se o Goberno só dependese de eles—, xorde a pregunta: e ERC, PNV, Bildu ou BNG? Tamén contan á hora de votar. O que sucede é que o fuxido e o seu equipo están sempre ameazando. Xa se sabe, o que fai máis ruído visualízase máis, e ao final case sempre o conseguen.

Mentres eses ruídos se prolongan, outros asuntos quedan tapados ou, polo menos, non teñen tanta repercusión, algo que beneficia aos interesados. Non hai demasiado tempo, en novembro, Carles Puigdemont decidiu que xa non lle era útil o Consell da República, do que era presidente, e dunha plumada liquidou a estrutura. Pero, que papel tiña até agora o Consell? Para non dar demasiadas voltas e ir ao gran: para Puigdemont, o Consell da República era —ou é— o seu "goberno no exilio", presidido por el mesmo e coa súa man dereita, Toni Comín, como vicepresidente. Comín, o "mellor economista do mundo", deixoulle co traseiro ao aire tras a súa xestión económica, que estivo acompañada polo “asesoramento” da súa irmá, Betona Comín, quen meteu man en todos os fregados ideolóxicos, máis por amor ao euro que por convicción.

Puigdemont, que é un botado “palante” pero non idiota, parece haber dado conta de que Comín só tróuxolle problemas no Consell, onde as contas, ao parecer, non están moi claras nin se axustan ben á lexislación belga, que é onde operan. Ademais, o diñeiro que recibían viña de doazóns canalizadas a través da Asociación Catalá pola República Global, pero nos últimos tempos esta pechoulles a billa, segundo denuncia a empresa xestora, que detectou irregularidades por parte de Comín. A falta de recursos provocou recortes no persoal e levou a constituír unha xestora tras a decisión de Puigdemont de marchar.

O problema de Toni Comín, entre outros, é que cando aterra nalgún lugar, créese o dono  e señor do mesmo. Iso lévalle a non render demasiadas contas á súa contorna e a actuar coma se estivese por encima de todos. Ademais, faise acompañar pola súa irmá Betona, que "manda": facíao en Saúde, cando el era conseller, e fíxoo até agora. Ela é a encargada do negocio. Demostrouno coa súa empresa de catering cando Convergència volveu á Generalitat con Artur Mas como presidente. Nese momento, aliñouse con eles e deixou de lado aos socialistas, que sempre a protexeron, especialmente a familia Maragall.

Comín evolucionou ideológicamente: de ser deputado polo PSC, primeiro como membro de Ciutadans pel Canvi e despois como socialista, pasou a non repetir nas listas ao Parlament. Decidiu entón cambiar de rumbo e foi acollido polos republicanos, que o nomearon conseller de Saúde. Alí levou á súa irmá, que fixo e desfixo á súa antollo organizando actos, xestionando visitas e outras actividades. Con todo, cando ERC coñeceu a súa maneira de actuar, non quedaron moi convencidos. Aproveitando a fuxida de Puigdemont, Comín decidiu seguirlle, non tanto por convicción senón por medo e porque pensaba que lle iría mellor xunto a el.

É que Betona, como se puido comprobar máis dunha vez, está sempre presente en todos os "seráns" organizativos porque, como se adoita dicir, do aire non se vive. Ela é a que decide e sempre a mesma empresa  que se encarga dos eventos: Iniciatives Events SL, unha compañía vinculada ao procés que organizou moitos dos seus actos, ademais de recibir encargos durante os gobernos de Junts e ERC. Tamén traballou co Concello de Barcelona, tanto na etapa de Xavier Trias como na de Ada Colau. Segue activa agora? É posible.

Volvendo á dimisión de Puigdemont como presidente do Consell da República, este xustificou a súa marcha alegando que considera o cargo incompatible coa presidencia de Junts per Catalunya. Unha escusa que ninguén se cree, porque iso nunca lle importou. Como dicía Molière: “Quen quere afogar ao seu can di que está rabioso”.

O protagonismo que Puigdemont está a ter, tanto polas súas propias accións como polas intervencións teledirigidas de Miriam Nogueras e o resto do seu partido, é unha ocasión ideal para desviar a atención do estropicio de xestión de Comín no Consell.

As consecuencias poderían ser graves, xa que doantes e socios parecen haber cansado de que o Consell sexa até agora a leira particular de Puigdemont e Comín. Como se di, “un problema pode tapar a outro”, e esa parece ser a estratexia de Puigdemont.O problema do Consell non é menor para o independentismo que está dividido