Curiosamente, na mesma semana en que Manuela Carmena participaba en Mask Singer, o desenmascarado foi Iñigo Errejón. Non conmocionou tanto saber quen estaba debaixo do disfrace de patita de goma como descubrir que o verdadeiro disfrace era o de aliade detrás dunhas lentes de empollón e unha imberbe cara de mancebo. Curiosamente, na mesma semana na que Ada Colau abandonaba a primeira liña, o exfundador de Podemos e Máis Madrid foi o que se converteu nun cadáver político por todos os esqueletos que gardaba no armario. O titular de ‘Iñigo Errejón deixa a política por sorpresa’ caducou en cuestión de minutos cando se soubo a verdade desa decisión e obrigou a cambiar a primeira plana: ‘As condutas e acusacións machistas sobre Iñigo Errejón fórzano a dimitir’.

Coas horas foron saíndo as noticias que sinalaban ao portavoz de Sumar como unha sorte de depredador sexual. O goteo de denuncias foi constante en redes sociais, algunhas relatando o comportamento dun machista narcisista; outras narrando, directamente, asaltos sexuais penalmente punibles. Pode impactar que o protagonista destas crónicas non sexa outro que un dos rostros visibles do feminismo nacional, un dos abanderados dunha nova forma de facer política, unha persoa que, aparentemente, pretendía pór ás mulleres no centro da política e, máis importante, no centro das políticas.

No meu círculo próximo as informacións provocaron certo estupor e moitos interrogantes. Á pregunta de si sorpréndeme a denuncia contra Iñigo Errejón? Non, non me sorprende. Nin contra Iñigo Errejón nin contra ninguén. Non me resulta inverosímil que un home nunha posición de certo poder poida facer esas cousas das que agora lle acusan. Sorprenderíame si mañá estas acusacións fosen contra o meu mellor amigo? Contra o meu irmán? Contra o meu pai? Arquearía as cellas, sen dúbida. Negaría coa cabeza, sobre todo. Resistiríame a crelo, mesmo. Escoitaría a súa versión, polo menos. Pero si, podería crermo, porque onde impera a presunción de inocencia tamén cabe o dereito das potenciais vítimas a ser escoitadas, atendidas e admitida a súa versión sen necesidade de xuízos previos.

Que tampouco poña ninguén a man no lume por min. Seguro que eu caín moitas veces en actitudes machistas das que nin son consciente. Non me poño véndaa antes que a ferida, pero asumo que nunha sociedade patriarcal e machista como a que vivimos puiden ser parte desa engrenaxe. De aí a ser un delincuente hai unha liña, non me atrevo a dicir como de grosa ou de delgada, pero da que me tento afastar cada día tratando de ser mellor, reflexionando sobre o meu comportamento e aprendendo en cada momento.

Esta pode ser a tumba política e social de Iñigo Errejón. É lóxico pensar que poida ser así. Pero, saben que pasa? Que neste país nunca pasou nada. Acórdanse dos audios da conversación entre Baltar e unha muller onde o agora senador do PP prometía un posto de traballo a cambio de sexo? Iso non o apartou da presidencia da Deputación de Ourense, senón que tivo que pilotar a 220km/h para chegar a ese extremo. Que hai dos empresarios de Murcia que buscaban a menores de idade para prostituílas? Captábanas ás portas dos colexios e agora vanse cunha multa do xulgado. Ou do Caso Nevenka? Ou de Juan Carlos I? Saben onde quedou todo iso? En nada. Nalgunhas sancións, como moito, a homes que exerceron o seu poder e perpetuaron os roles adquiridos, filtrándoos até Errejón e máis políticos e empresarios que agora estarán a suar frío. Ou non. Porque, insisto, até agora nunca pasou nada.

O gran dano é, tristemente, sobre o feminismo, polo menos na súa capa máis superficial. Caemos nun erro se personificamos o feminismo en Iñigo Errejón. O feminismo non ten rostro. O feminismo non é un partido nin ten unha cor política. O feminismo non é unha data, nin é unha publicación de Instagram, nin é un protocolo de actuación. O feminismo é un movemento con décadas de historia, amplo, aberto, con triunfos irrevogables, coas costas anchas e conquistas que quedaron cinceladas para sempre en pedra. E, o feminismo é, e é o máis importante, imparable. O feminismo non se deterá por Iñigo Errejón. É máis: o que pode provocar este caso é unha onda máis forte de feminismo, de sororidad, de valentía para que caian todos os Errejones anónimos e cotiáns baixo unha pila de denuncias e de repudia cidadá. Para que os ‘not all men’ sexan os primeiros en dar un paso á fronte, sinalen aos seus congéneres machistas e censuren os seus modos e as súas maneiras. Para tecer redes de confianza e contornas seguras -oxalá algún día sexan máis públicos que a conta de Cristina Fallarás- de forma que así a espiral de silencio que mantivo o sistema no que vivimos acábese dunha maldita vez.

Isto tamén debería ensinarnos unha lección moi importante e que nos custa aprender: non se pode adorar aos políticos. Non debemos consideralos modelos de conduta intachables, porque non o son. Non hai que ser fan dun parlamentario ou presidente. Non hai que facer camisetas coas súas frases soadas. Non hai glamour na política. A política non son decisións cruciais no despacho oval a altas horas, senón cigarros a bocarrana na saída de incendios do Congreso, inaugurar un parque infantil en Moratalaz e baballoar en grupos de Telegram contra as decisións que toma o teu partido e que tes que seguir cos ollos pechados aínda que as detestes. Hai políticos honestos e que o fan por vocación, por suposto, pero como pasa cos ‘not all men’ costa atopalos.

Porque se o de Iñigo Errejón era vox populi nos círculos do Parlamento desde hai xa un ano cabe preguntar como é posible que se tapou até agora. Se alguén o sabía e calouno, debe caer igual que Errejón. Se alguén fixo oídos xordos, se lle restou importancia, se puxo por diante ao partido ás vítimas, debe tomar a mesma porta de saída que tomou Errejón. Sobran cómplices e colaboracionistas. Isto non é outro Me Too, senón que é o Me Too de sempre. É a historia doutras veces: é o descoñecido nun canellón escuro, é o amigo confidente nunha noite de festa, é o porco ao que se lle ve vir e é o noivo exemplar de portas para fóra. É o nunca acabar. Pero se acabou, que xa vai sendo hora.