A Lei de Amnistía e a rifa sen precedentes no Congreso

Din que o exemplo é a mellor lección que se pode impartir para ser cridos. As palabras en demasiadas ocasións soan a ocas e cando se rasca un pouco para coñecer a autenticidade das mesmas, voan, lévallas o vento como a ilusión do que creu nelas. Os seus autores fan xogos de ilusionismo coas súas palabras e xestos cos que queren envolver ás persoas confiadas.

O Congreso dos Deputados, a institución representativa do pobo, viviu este xoves unha sesión parlamentaria importante pola transcendencia do tema: a aprobación da controvertida lei de Amnistía que tanto deu e seguirá dando que falar. A crispación entre bancadas foi máis que evidente, é dicir, foi unha auténtica batalla dialéctica e gesticular das súas señorías que daban a imaxe de estar nun patio de colexio onde as bandas de mozas encerellábanse verbalmente e a piques de chegar a outro tipo de accións máis graves

Os deputados de Vox, que levan unha temporadita crecidos tras os seus encontros con Milei, Le Pen, Meloni e Netanyahu, créronse os reis do mambo ou mellor dito, os gardiáns das esencias da Inquisición. Tiñan premeditado montar o espectáculo no hemiciclo e conseguírono, coa axuda dalgunhas señorías do PP que lles seguiron o xogo.

Estar en desacordo é saudable para o debate, a discrepancia é boa, outra cousa moi distinta é a confrontación, o espectáculo bochornoso protagonizado polos que representan á cidadanía e que deberían dar exemplo, cousa que non fan.

Os berros acompañados de insultos e faltas de respecto resoaron no Congreso con palabras como: traidor, corrupto, covarde, calaña, parvo, hipócrita, vendido, cínico, Txapote, e a traca final, sudaca ou tucumano, referir expresamente ao deputado Gerardo Pisarello, polo seu país de orixe, Arxentina. Que por certo é a terra do admirado de Vox, o ultradereitista Milei.

Entre as voces de VOX que se ouvían estaba a de José María Figaredo, que pertence a unha familia asturiana de “ben”. É sobriño de Rodrigo Rato, aínda que máis escorado á ultradereita. Ten un perfil de neno elegante malcriado, sabelotodo , ademais moi feito ao insulto do que adoita facer alarde, con esa chulería e a súa boneca chea de pulseiras…

O Congreso necesita xente rigorosa, seriedade e ejemplaridad, cousas das que nesta lexislatura carece algunhas das súas señorías que dan a nota unha sesión si e outra tamén. Aínda que na do xoves chegase a un nivel realmente lamentable, intolerable. Algunha decisión debe tomar tanto a presidenta da cámara como os partidos políticos. A situación non debe continuar, é unha imaxe que leva á xente a dicir a frase: sempre se están pelexando e ao final todos son iguais. “Dar exemplo non é a principal maneira de influír sobre os demais; é a única maneira”, dicía Einstein.

A lei de Amnistía segue o seu curso, acompañada da polémica que irá en aumento tendo aínda bastantes días de “gloria”. Estou segura que cando pasen os días, os anos, o que quedaría en boa parte da cidadanía é a gran rifa con insultos incluídos: sudaca, traidores . Non é un pouco penoso?