En política, como noutras profesións, hai bos, malos, regulares e peores. A habilidade dun político é inspirar confianza, credibilidade, honestidade, firmeza, carisma, empatía, intelixencia emocional, visión estratéxica, capacidade de comunicación, proximidade, etc. Algúns poderán pensar que son demasiadas calidades as que se lles esixen. É certo, pero para liderar un país, os seus dirixentes deben cumprir polo menos seis delas. É o mínimo que se lle pode esixir a un líder. O malo do asunto é que son poucos os que reúnen estas calidades que debería esixir a cidadanía cando dá o seu voto nas urnas.

A contorna do gobernante, en todas as administracións, é algo que se debe coidar, con persoas responsables, discretas, con sentido de servizo e sobre todo con sentido común. Os tempos trouxeron a novos personaxes que representan todo o contrario. Non todos, pero si os suficientes como para deixar a súa pegada impregnada que esperta rexeitamento, e xera conflitos innecesarios.

Nos gobernos, o presidente, os alcaldes e outros sempre buscan a alguén que en situacións nada fáciles que sirvan de lebre, como nas carreiras, para distraer a atención cara ao lado que interesa. Ese personaxe debe ser o suficientemente habilidoso para non danar a imaxe do seu “xefe”. Non é unha tarefa nada sinxela. Se o elixido para este labor resulta ser un provocador, sen medir os seus límites, as cousas poden volver en contra. Iso é o que está a suceder co ministro Óscar Puente, que nun tempo marca no seu cargo foi capaz de montar uns cantos “pitos”. O valisoletano é un xornalista frustrado e utiliza as redes sociais como calquera hooligan dun equipo de fútbol, dando paus a todos os que non pensa como el. Se fose un simple afeccionado dun equipo, por exemplo, o da súa cidade, non pasaría nada. O problema vén cando resulta que forma parte do Goberno de España e non é unha cousa pequena; aínda que el é un home grande de corpo, é pequeno de entendederas.

No conflito entre España e Arxentina, coas declaracións desafortunadas do presidente arxentino durante a súa intervención nun mitin de Vox, o seu partido “irmán” en España, a Milei fóiselle a lingua, sen reparar nas consecuencias das súas graves palabras. Fíxoo sen que se lle movese un só pelo do pelucón que loce, que di moito da súa personalidade. O conflito está servido, polo menos até o día 10 de xuño, data das eleccións europeas. Esta situación non se produciu se antes, o ministro Ponte, non tivese incontinencia verbal na súa intervención na Escola de Goberno dos socialistas de Castela e León na que acusaba o presidente de Arxentina, Javier Milei, de aparecer en televisión “previa á inxesta ou despois da inxesta de que sustancia”. Situación que non gustou nada a Milei, que aproveitou a ocasión para sacar sapos pola súa boca que tanto cativou aos seus votantes.

Así que, aproveitando a súa viaxe a España , e jadeado por Santiago Abascal - aínda que non necesita a ninguén- , vingouse do presidente do goberno. Claro que se lle esquece que está en España e que non se pode vir insultar. As acusacións levaron a un conflito diplomático sen precedentes. Era previsible? Si. Sánchez debe tomar unha decisión e despois das eleccións europeas debe levar a cabo unha” pequena” remodelación do seu Goberno: sacar do mesmo a Óscar Puente, que lle trae máis problemas que beneficios. De paso, aplicar a mesma política no seu equipo técnico-político de confianza que lle rodea na Moncloa. Se non o fai, os problemas iránselle multiplicando, coma se non tivese xa os suficientes como para engadir máis.

O talante do ministro viuse tamén este martes cando, sendo premiado co premio Limón Especial na última edición dos Premios Laranxa e Limón que outorga o colectivo de xornalistas Primeira plana, que adoita premiar con algún destes dous cítricos aos políticos en función da súa relación cos xornalistas, declinou recollelo. Pero si realizou un vídeo xustificando a súa ausencia e de paso tirar unhas cantas puyas. Non sería el mesmo si non fixese unha das súas. Aquí pódese aplicar a xa famosa frase que di: “Calladito estás máis guapo” e sobre todo fas un favor ao teu presidente e ao goberno de España ao que demasiadas veces lle estás facendo un dano importante.