Javier Lambán, a coherencia dun socialista

Neste mundo onde transcorre todo tan rápido, en ocasións, sen tempo para pensar, reflexionar e ter as ideas o suficientemente claras para tomar decisións, resulta que, o medo - esa gran arma que paraliza, pensamentos, accións e decisións das xentes- está máis presente que nunca. O malo é que non mellorou, diría que, ao contrario: o medo cada vez cala máis profundamente nas persoas e algúns senten impotentes de enfrontar a el, e a outros, élles máis cómodo entrar no xogo. 

Sempre me gustaron as persoas que van de fronte, que din o que pensan e mantéñeno en todo momento. A iso chámaselle coherencia, palabra que foi perdendo valor, e apenas se utiliza, por desgraza.

Unhas persoas chámano coherencia, outra integridade, o manter a relación entre o que se di e o que se fai. Como dicía o poeta Ramón Campoamor:  “E é que, neste mundo traidor, non hai verdade nin mentira: todo é segundo o cristal con que se mira”.  Aplicando a reflexión do poeta, este martes, o senador e expresidente de Aragón, e secretario xeral dos socialistas aragoneses, Javier Lambán, ausentábase do pleno do Senado onde se votaba a Lei de Amnistía. Fíxoo, segundo explicou despois, “para non ser desleal consigo mesmo”. E é que o líder aragonés sempre se manifestou contrario á amnistía, qlgo que xa sabían os seus compañeiros de partido e os dirixentes da rúa Ferraz. Afirmaba Vicente Aleixandre que “ser leal a si mesmo é o único modo de chegar a ser leal aos demais”. Así o entendeu sempre Lambán, pero non a dirección do grupo parlamentario socialista do Senado, que lle abriu un expediente para estudar a postura do senador aragonés e aplicarlle ou non unha sanción económica. 

Existe dobre vara de medir no grupo socialista? É posible que si, se temos en conta, e a memoria non falla, ao entón senador e expresidente da Generalitat de Catalunya, José Montilla, que se ausentou tamén do senado cando se votaba a aplicación do 155 ao goberno da Generalitat. Fíxoo para non votar a favor da proposta que apoiaban os seus compañeiros de partido. Nesa ocasión, ao senador non se lle abriu expediente, nin se lle sancionou. Ben é certo que á deputada Carmen Calvo aplicóuselle unha multa de 600 euros por romper a disciplina de voto coa súa abstención na famosa lei trans, da que tamén manifestara a súa desconformidade. 

A min paréceme que Javier Lambán sempre foi unha persoa coherente e leal ao seu partido e, así mesmo, dixo o que pensaba e actuou acorde ao que cría mellor. Quizais o fixo menos veces das que lle gustou, sendo consciente que en demasiadas ocasións a lealdade ao partido e o seu líder non sempre a podía pór en dúbida. Defendeu a súa postura, desde hai xa algún tempo, nunha situación persoal moi complicada porque a saúde non o está acompañando. 

Lambán ten unha dobre loita: a súa saúde e o seu partido. As dúas son importantes para el. A pesar diso, outros tirarían xa a toalla no plano político, o segue. Por iso, a coherencia de Lambán, dun socialista de principios, é digna de admiración. Que as dúas batallas que está a levar a cabo, gáñelas, especialmente a saúde. Iso deséxanlle tamén moitos compañeiros de partido que aínda pensando como el optaron por mirar cara a outro lado.