Puigdemont marca perfil presidencialista na campaña do 12M

El non é un exiliado, senón un fuxido que deixou colgado dobremente aos seus compañeiros de goberno aos que lles dixo que se verían o luns, e o domingo estaba no maleteiro 

A estas alturas da película cuxo título podería ser: Puigdemont, o gran mentireiro, só os seus afíns e votantes - cantos poden ser? -  crense o seu relato propio, a un manipulador que confunde os seus desexos co que realmente é. O grave do tema é que pretenda que os demais llo traguen.

Na súa gran estratexia de quen bota toda a carne no asador, o candidato Puigdemont anunciaba nunha entrevista á carta que deixará a política se non consegue volver ao cargo do que foi destituído vía 155 da Constitución. Con esa soberbia que lle caracteriza afirmou: “Non me vexo en absoluto como líder da oposición”, faltaría máis. Coma se estar na oposición non significa seguir “loitando” polos cataláns dos que tanta fala. A pesar da súa argucia de querer emular ao presidente Tarradellas, espera ser recibido en cheiro de multitudes.

Claro que el non é un exiliado, senón un fuxido que deixou colgado dobremente aos seus compañeiros de goberno aos que lles dixo que se verían o luns, e o domingo estaba no maleteiro dun coche cruzando a fronteira. Deixounos a todos aos pés da xustiza. Mentres, eses compañeiros de Goberno ou do Parlamento eran detidos, entraron en prisión, foron xulgados e despois indultados. Como se pode comprobar, foi moi consecuente cos seus actos, sen querer asumir, como os demais, a responsabilidade que levaron, ademais da gran solidariedade que demostrou cos seus compañeiros.

As mentiras que foi contando cre que non lle pasará factura. Ten credibilidade? Para algúns si, para a maioría de independentistas non.

Nesa estratexia de seguir co seu relato, di que volverá a Catalunya no debate de investidura - tamén o dixo en datas pasadas- e o verbaliza con “o retorno dun presidente é un tema de país, non de partido”, aínda que o partido é el, como vén demostrando. Con estas declaracións afirma que non é un discurso de derrota. Pódese dicir que é un berro desesperado para que lle voten, aínda que sabe que non conseguirá os votos suficientes para ser o partido gañador das eleccións, cousa que lle desbaste. Por iso a súa actitude de mesías, de salvador do país, do que, se non é elixido, márchase “dignamente”. O malo do asunto é que ninguén llo cree. É dos que necesita estar en política, en primeira liña chupando cámara, titulares e rodeado das súas máis fieis vasallos, que lle gusta moito.

A presenza e sobre todo as intervencións de Carles Puigdemont non van deixar a ninguén indiferente, o espectáculo vai estar servido. Que se preparen os medios, que a campaña non será nada tranquila, nin aburrida, senón que con candidatos como Puigdemont pódese esperar calquera cousa. Iso debe pensar o candidato de ERC, e presidente actual da Generalitat de Catalunya, Pere Aragonés, contra quen vai dirixida parte da súa estratexia. O mesmo ocorrerá con el que segundo as enquisas perfílase como gañador-  que non quere dicir como presidente-: unha cousa é gañar e outra moi distinta gobernar-, a quen o fuxido seguiralle desprestixiando. Non é o único, o PP catalán reprocharalle o dobre xogo, que segundo eles emprega.

A estratexia de Puigdemont tamén envía unha mensaxe a Pedro Sánchez para que lle apoie na carreira á Praza de Sant Jaume. É a moeda de cambio para seguir apoiando a que o presidente siga en Moncloa. En fronte atópanse os republicanos, os que tamén facilitan nas súas votacións a presidencia de Sánchez. Atópase no medio, coas mans atadas. O resultado que dean as urnas o 21 de maio verase cara a onde van as tendencias. A división do independentismo fragmenta os votos e iso non é bo para eles. Claro que o carisma que se outorga a Puigdemont pode levalo á salvación…