Finalmente, como era previsible si non saían adiante os Orzamentos de 2024, Pere Aragonés, presidente da Generalitat de Catalunya, anunciaba na tarde deste mércores a convocatoria de eleccións para o próximo 12 de maio. Fíxoo despois de comprobar como os orzamentos para este ano foron tombados no Parlament, tras a negativa de Junts e os Comúns de Colau.

Sorprende a actitude dos Comúns que nun xesto electoralista aliñáronse cos deputados de Puigdemont. A escusa dos comunistas transformados estaba baseada no seu apoio á retirada do proxecto Hard Rock en Tarragona, que municipios da zona ven con bos ollos. En clave electoral chama a atención que agora a portavoz Jessica Albiach, saque a relucir o tema do Hard Rock cando está sobre a mesa desde 2014 e o pasado ano os comúns votaron a favor dos orzamentos, como os socialistas.

O que é evidente é que o sucedido hoxe no Parlament escapa a calquera lóxica da xente, cando se antepoñen interéselos partidistas por encima das necesidades das persoas. Quedou claro, outra vez máis, que determinadas formacións actúan así. Os orzamentos que se presentaron son bos en xeral, e dada a situación, o que tocaba era sacalos adiante pensando nas persoas, no país e no sentido de mellorar a situación. Por iso non se entenden determinadas actitudes.

A postura de Junts, co talibán Albert Batét como portavoz incendiario, en modo eleccións, non ten lóxica social, pero si política e de mirada curta. Junts está a xogar con lume, cun persoal de pouca talla política que aplica a práctica de “puta e a Ramoneta”. O problema é que non saben controlar os seus límites e por tanto as consecuencias das súas accións: pasan do branco ao negro en cuestión de segundos. Non teñen unha estratexia política clara, só que o fuxido volva triunfal do país das coles pequenas, ao estilo do presidente Tarradellas, coas rúas cheas de xente aclamándoo como o presidente lexítimo de Catalunya. A situación dos dous políticos non é nin por asombro parecida, nin a súa talla política moito menos. Crer que iso pode suceder é como alguén que se fumou un porro e está nas minchas.

O presidente Aragonés, elixido nas urnas, tivo que aguantar demasiadas cousas aos de Puigdemont. Durante estes anos no goberno os republicanos tragaron carros e carretas. Non os deixaron gobernar, rexeitando os orzamentos do pasado ano que elaborara o conseller de Economía Jaume Giró de Junts, unha pura contradición. Así que, creo que Aragonés fixo ben en convocar eleccións e, aínda que non o digan publicamente, colleron a Junts sen candidato visible - iso si con moitos aspirantes-, e pecha as portas a Puigdemont a que encabece a candidatura, pois a aplicación da lei de Amnistía non lle chega a tempo. Agora comeza a carreira de obstáculos para ver quen será o candidato.

Mentres o PSC, que foi leal ao compromiso de apoiar os orzamentos, ten xa a súa cabeza de lista elixida na persoa de Salvador Illa, que a pesar das consecuencias da aprobación desta lei tan controvertida e as consecuencias que pode ter na urna, para o PSC foi leal e transixiu en todo o que lle chega de Moncloa, aínda que o venda como unha responsabilidade polo país.

Os Comúns, que forman parte do goberno de Pedro Sánchez grazas ao apoio de ERC, non é posible entender a súa postura - si en clave electoral-. Os republicanos poden deixar caer ao Goberno de España, aínda que Sánchez pague sobradamente os seus votos. Todo é posible, non se descarta que sexa así. A situación nestes momentos é como un castelo de naipes, no momento que cae unha carta, o resto se desmorona. Valeulles a pena a Junts e os Comúns? Quen se debe estar a rir son os do PP, que tras a enquisa do CIS de Tezanos, ven xa na Moncloa. Vaia xogada que lle están facendo a Sánchez coa factura tan alta que está a pagar o PSOE. Ao final as persoas non cambian, só mostran o que antes ocultaban.