As eleccións autonómicas celebradas este pasado domingo, 18 de febreiro, viñeron confirmar, por si había algunha dúbida, que en Galicia as dereitas (lideradas polo PPdeG) son hexemónicas no sentido gramsciano. Unha hexemonía electoral (47,4% dos votos), territorial (gañan en 295 concellos), social (rural e urbana), política (non dependen de quen sexa o candidato para gañar) e cultural (impoñen a súa cultura conservadora, española e católica).

Unha hexemonía tal que conduce ás esquerdas as derrotas concorrentes a nivel autonómico. Porque, independentemente dos resultados particulares, as esquerdas galegas (#BNG, PSdeG, Sumar, Podemos) volveron ser derrotado,s pois continuarán na oposición ao fracasar o seu obxectivo de acceder á Presidencia da Xunta. Unha derrota que, indiscutiblemente, teñen unha distinta dimensión segundo a organización política de que se trate.

Unha derrota doce no BNG. Derrota porque fracasa no seu obxectivo político central, que non era outro que alcanzar a Presidencia da Xunta de Galicia. Doce porque aínda non conseguindo ese obxectivo incrementou notablemente o seu apoio (455.000 votos, 25 deputados: o mellor resultado de sempre) situar como portavoz indiscutible da oposición, cun liderado amplamente recoñecido (Ana Pontón) e con expectativas futuras fundadas.

Unha derrota moi amarga do PSdeG pois colleita (207.91 votos e 9 deputados) o peor resultado da súa historia, que virá abrir aínda máis as feridas abertas con anterioridade como pasou, por caso, coa elaboración das listas. Unha derrota que seguramente provocará un novo sismo interno nunha organización na que os movementos telúricos son frecuentes. Unha derrota que tamén escenifica a crise ideolóxica e política na que se move esta organización.

Unha derrota sen paliativos nas autodenominadas novas esquerdas (Sumar, Podemos) que volven pagar os vellos e repetidos vicios secesionistas (non se pode esquecer o papel desempeñado polas mesmas na desfeita de En Marea que, na décima lexislatura, chegara a contar con 14 deputados sendo a primeira forza da oposición). Uns vicios que lles conduciron a quedar nunha posición absolutamente marxinal no escenario político galego. Con toda seguridade que, unha vez máis, volverán xurdir as voces de sempre reclamando a unidade das esquerdas auténticas, voces que seguirán culpando aos demais dos seus propios erros e fracasos.

Tempo haberá, así o faremos en próximos artigos, para profundar máis polo miúdo nas lecturas que permiten estes resultados, por caso, dos por que desta longa hexemonía das dereitas, das derrotas das esquerdas e das súas posibles implicacións a nivel galego e español. Pero o subliñado ao principio resulta indiscutible: en Galicia as dereitas seguen sendo claramente hexemónicas.