En demasiadas ocasións os que teñen responsabilidades en calquera dos gobernos: estatal, autonómico, municipal ou supramunicipal xeran dúbidas sobre si nalgunhas decisións que toman son para o beneficio colectivo, ou polo persoal ou de partido. Suponse que a ética no seu comportamento ocupando un cargo público non lle levará a tomar decisións que non sexan para as que foron elixidos. A realidade demóstranos que en demasiadas ocasións non é así. "O poder tende a corromper e o poder absoluto corrompe absolutamente", dicía o historiador británico Lord Acton.

Nestes días, cheos de zozobra política, produciuse o asasinato de dous gardas civís en Barbastro cando tentaban cumprir co seu traballo. Foron embestidos por unha narcolancha que, tras tiralos á auga, pasoulles por encima varias veces, co resultado de dous deles mortos e varios feridos. Unha situación que vén mostrar unha vez máis a impunidade coa que actúan estes delincuentes e asasinos de vidas de miles e miles de persoas adictos ás drogas. A falta de medios dos corpos de seguridade do Estado é evidente, levan anos denunciándoo sen que de momento se resolveu o problema.

Agora, coas dúas mortes, sen que ninguén politicamente responsabilícese, igual se pon algún tipo de parche. Os parches son as grandes medidas que se adoitan tomar cando non se fai o que hai que facer. Este grave suceso con dúas persoas mortas conmocionou a boa parte da sociedade, esa que ten conciencia do sucedido. Moitos foron os xestos de solidariedade con eles e as súas familias, como os minutos de silencio.

En Catalunya, os que gobernan e dinse representantes da cidadanía - do pobo? -, a solidariedade foi por outros camiños. Un dos gardas civís asasinados nacera en Catalunya - os seus pais, como outros moitos, viñéronse a vivir a Catalunya, e aquí naceu el-. Con todo, o goberno de Catalunya esqueceuse de ter un xesto humanitario, nin sequera mencionouno, e por suposto non lle deu o pésame á súa familia. En cambio, o concello de Barcelona, co seu alcalde á cabeza, saíron á Praza de Sant Jaume e gardaron uns minutos de silencio. Todo un xesto que lle honra.

Mentres iso ocorría, o Parlament de Catalunya negouse a facer o propio, o que en moitas ocasións realizou con outras persoas. Claro que, tratar dun membro das forzas de seguridade do Estado, as súas señorías de ERC, Junts, os Comúns de Colau e até o PSC de Illa negáronse. A indignidade chega até eses extremos. Só teñen en conta os réditos políticos? De verdade? Eses políticos, moitos deles de misa de domingo, practicantes, onde aplican a caridade humana? Alguén escribiu algunha vez que “a integridade é elixir a honestidade sobre a conveniencia persoal.”

O que demostraron estes políticos con “poder” é que non gobernan para todos, senón para todos os seus nada máis. E que a calidade humana deixa moito que desexar, o mesmo que a responsabilidade de que todos os cidadáns merecen o mesmo trato, a mesma atención e a solidariedade. Non facelo é volver profundar na discriminación de que hai cataláns de distinta categoría. Os corpos de seguridade non son o que eran, son outras xeracións. Forman parte da sociedade á que defenden.

Demasiadas castes, excesivo odio, nunha sociedade adormentada. Escribiu a filósofa Adela Cortina, non hai demasiado tempo que “a ética cívica dunha sociedade pluralista e democrática é unha ética da corresponsabilidade entre institucións e cidadáns polas persoas concretas, polos pronombres persoais que constitúen os nós de calquera diálogo sobre o xusto. Os discursos do odio debilitan a convivencia, creban a intersubjetividad e cortan os vínculos interpersoais. Cando en realidade a calidade dunha sociedade democrática mídese polo nivel alcanzado no recoñecemento e o respecto mutuo da dignidade, non calculando até onde se pode chegar danando a outro sen incorrer en delito punible”. Creo que está moi claro o que quere expresar Cortina. Entenderano os partidos que decidiron que un garda civil catalán - de terceira categoría?- non é digno de que as súas señorías lle garden un minuto de silencio? Eles si son dignos? Non poño en dúbida.