Outra Supercopa de España que voa de Riad ás vitrinas do Real Madrid. Non houbo dúbidas de que o trofeo tiña cor branca, o mesmo que lucía a cara de Xavi ao ver o 4-1 final. A bancada presaxiábao, aínda que moito ton pálido respondía as túnicas dos xeques, emires, sultáns e califas que se congregaron para ver outro espectáculo que a mellor liga do mundo, a española, regala ao público saudita, aínda que o trofeo leve por apelido o seu lugar de orixe, un que, ou moito cambian as cousas, ou non volverá gozar o afeccionado patrio. Pélaa manda e os petrodóalares poden adquirir case todo, até un torneo que se celebra coa liga a medias e cun infernal calendario que levará a máis dun por diante con tanto quilómetro ás costas. Con todo, nin todo o diñeiro do mundo poderá comprar o perdón a Toni Kroos, declarado inimigo número 1 en Arabia.

Por primeira vez na súa carreira, a Toni non lle bastou con ser o mellor dando un recital de fútbol para gañar o aplauso da platea. Nin sequera cando sacou a relucir ese irresistible sorriso o rubito do Madrid logrou a complicidade da bancada. E mira que costa non caer rendido ante o 8 branco. É elegante, non se mancha -creo nin lle salta o aceite se se fai un ovo frito-. Ás veces termina o partido e até parece que nin súa. Podería xogar de Hugo Boss o jodío. O mundo do fútbol próstrase ante el. A última vez que claudicaron tantos á vez ante un alemán foi no 39. Non agarrei os afeccionados de Riad, que dedicaron unha sinfonía de vento cada vez que o xermano acariñaba o coiro como só el sabe facer.

Kroos é persoa non grata en Arabia. O centrocampista é unha ameaza para o estilo de vida do deserto, como o foi Khashoggi no seu día. E por que? Porque Kroos, rico a aburrir como é e despois de habelo gañado todo, non ten medo a dicir o que pensa. Non ten pelos na lingua para declarar que o campionato saudita, ese que fichou todo o máis granadeiro do fútbol mundial a base de carros e carretas de billetes, non é máis que unha gran burbulla que estalará tarde ou cedo. Ocorreu en China, onde as fichaxes estelares prometían levar ao xigante asiático a unha nova dimensión. E así foi: os grandes clubs entraron nunha nova dimensión, a da bancarrota.

Moitos acaban seducidos por eses cantos de sirenas das areas. Lendas como Cristiano Ronaldo, futbolistas de elite como Manei ou promesas como o galego Gabri Veiga, que preferiu arranxar a súa vida cun contrato irrechazable no canto de probar fortuna nun equipo que puidese pelexar por títulos ou xogar a Champions. É difícil criticar o que fixo do canteirán do Celta, porque hai que pensarllo moito para renunciar a 20 millóns ao ano, pero Kroos, que ten o diñeiro por castigo, tachou de vergoñoso a súa fichaxe. Fixo de menos aos que tomaban as decisións co diñeiro por diante do fútbol, o que provocou os asubíos dunha bancada inmisericorde co de Greifswald.

Con todo, para Kroos o deporte non é o fundamental. O globo que montaron os sauditas moléstalle moito máis porque non é un Estado exemplar. "A falta de dereitos humanos é o que me impediría irme", chegou a dicir o bo de Antonio. Unhas palabras tan incendiarias como verdadeiras. Quen pode polo en dúbida nun país onde a lei islámica castiga coa pena de morte a homosexualidade ou a desobediencia dunha muller cara a un home? Pois a ese sitio levouse a RFEF, esa que se supón que representa a todas e todos e nútrese de fondos públicos, o torneo dos supercampións, unha fantástica publicidade para o réxime de Mohammad bin Salmán .

O de Kroos non é un feito puntual. A propia selección alemá foi a única que fincou o xeonllo en defensa dos dereitos humanos en Qatar, onde ningún outro combinado nacional dixo nin pio. Un xesto valente, condicionado talvez pola vergoña histórica deste país europeo ao que lle falta esa mesma determinación para condenar o que ocorre en Gaza e Cisxordania.

En calquera caso, o castigo da platea saudita a Kroos é por pensar en por si, algo que nesa parte do mundo é realmente perigoso -e no fútbol nin che digo-. Ter ideas propias, ter conciencia, crer que o diñeiro non tapa todas as vergoñas, son os delitos que cometeu Toni e polo que máis dun o lapidaría con gusto. Kroos é unha rara avis no mundo do fútbol, onde esta clase de xestos son pouco habituais. A algúns, compañeiros de equipo do centrocampista mesmo lles custa censurar ao presidente da Federación cando lle rouba "un piquito" a unha futbolista. Odiar aos millonarios é unha actitude, e é a miña, pero con exemplos como o de Kroos talvez haxa lugar para a esperanza, aínda que sexa un rinconcito. E mira que me amola aplaudir a un viquingo. Se ódianche por facer o correcto, é que algo estás a facer ben, Toni.