Que longos son os domingos cando non hai fútbol. Emprégoos naqueles quefaceres que adoito pospor para “outro momento” como, por caso, limpar. No repaso ao meu pequeno estudo convertido a piso con cocinasalóndomitorio, ármome coa fregona, a escoba e o plumero. Saco brillo aos cristais, aos azulexos do baño e ao mando da tele, cuberto por unha grosa capa de po. Sopro a súa superficie, coma se acabase de desenterrar o xogo do Jumanji, para poder ver os números. Pobrecito. Leva inerte unha semana e pico, desde que “terminou” a liga. O parón de seleccións condenouno ao ostracismo da mesilla de noite e a tele permaneceu apagada desde entón, cun piloto vermello aceso que agarda o sinal que marcan os futbolistas internacionais cando regresan aos seus respectivos equipos e o balón bote a rodar de novo nos principais estadios do mundo, e non nun campito de nome impronunciable perdido no medio de Tiblisi -cidade que, para a redacción deste artigo, aprendín que en castelán se escribe Tiflis, e non Tiblisi nin Tblisi, como se di en xeorxiano-.

Nesta santa casa non ven os partidos de seleccións. Son un verdadeiro encordio. Xusto cando a competición se pon interesante, que o Xirona vai lanzado, que o Barça empeza a fraquear ou que non alcanzas a distinguir si o Atleti sobe ou baixa, chega Infantino ou quen sexa e reparte aos futbolistas polo mundo. Uns vanse con España, outros con Portugal, e outros con Xapón. E Xapón ta’mu’lejo. Quilómetros e quilómetros nas costas dos futbolistas en metade do campionato ligueiro para logo regresar a casa coas pernas cargadas e, inmediatamente, a correr de novo, porque o equipo co que tes contrato xógase a vida o sábado en Vallecas.

Iso os que volven. Porque nin Gavi, nin Camavinga, nin Vinicius, nin Oyarzabal, nin Muriqi…poderán estar dispoñibles para os seus equipos á volta do parón. O ‘Todo pola patria’ futboleiro, o esforzo por render para o teu club e para o teu país, leva por diante a un bo número de soldados caídos.

O ‘virus FIFA’ cébase con ricos e pobres, aínda que non por igual. Porque os grandes teñen moitos futbolistas internacionais -a elástica do país só está feita para uns elixidos, como a ficha nos grandes de Europa-, pero poñamos, non sei, o Celta, tampouco ten tantos. Pois nin o Celta líbrase: Aidoo, do pouco salvable na retagarda, rompeu o tendón de Aquiles…nun amigable! É o colmo do delirio. Non só lévascheme ao raparigo que encima o pos a correr nun partido intranscendente que non vale para nada. E mentres, o Celta, en bragas, sen central nin recambio.

Son moitos partidos. O calendario é unha tolemia. Entre liga, copa, supercopa, Champions, seleccións… Algún vai e volve da lúa con tanta viaxe. Por non falar de que as pretemporadas fai moito que deixaron de ser partidos amigables para afinar aos concertistas, xa que un non pode xogar a medio gas nun Clásico por moito que se dispute en xullo e en Toronto. Como non se van a romper? O corpo pide papas. E, se encima, decides levarche algún torneo a Arabia Saudita, pois xa lle engades máis ceros ao cuentakilómetros e incrementas os riscos, xa sexa polo cambio de temperatura ou porque a saber con que patatal atoparasche en Riad. O mesmo ocorre si xogas co teu país contra un combinado de futbolistas semiprofesionales ou, directamente, amateurs, que senten ao xogar en Saint-Denis que é a oportunidade da súa vida e van con todo a cada cruzamento, aínda que iso supoña desgraciar a algún raparigo.

Os Chipre vs España e os Xibutí vs Namibia son molestias necesarias para gozar dunha Eurocopa ou un Mundial, as citas máis grandes do planeta fútbol, pero ten que existir outro método. Pode reducir o número de partidos e celebrar as clasificacións a final de tempada, nun mes onde os futbolistas poden permanecer concentrados e os clubs tranquilos porque, no peor dos casos, buscaráselles un recambio no verán. Sobran as Nations Leagues e demais patochadas que non buscan máis que espremer até a última pinga aos atletas, convertidos no hámster que fai virar a roda do negocio cos seus incansables galopadas. Pero non son máquinas, de modo que rompen e quen sabe como volverán e se o farán ao nivel ofrecido antes da lesión. Eles sofren fisicamente e eu sufro mentalmente, co cuarto en silencio e a tele apagada mentres retransmiten un Luxembugo vs Bulgaria. Deus, que longos son os domingos cando non hai fútbol.