O respecto institucional e a responsabilidade non existen no Congreso

Hai que ver como se inicia a primeira sesión do Congreso dos Deputados despois do período vacacional, celebrada este mércores. Algúns partidos non só non se acougaron tras eses días de descanso e lecer; coas pilas cargadas, non de intencións de emendas que poidan supor diálogo, tolerancia, sentido común e ética institucional, resulta que sucedeu todo o contrario: máis violencia verbal, insultos, falta de respecto, acusacións e un espectáculo que faría ruborizar ao máis tranquilo do mundo.

A sede da representación do pobo, lugar que debería ser exemplo en comportamento, respecto, consenso e mostra por parte dos seus “ocupantes” de que o importante son os seus representados —é dicir, a cidadanía— converteuse nun espazo tabernario, hosco, maleducado e dominado por determinados intereses políticos. Estas posturas incomprensibles xa calaron na sociedade, onde moitas persoas están a cambiar “de bando” político, ou o que é o mesmo, de voto. Iso significa que a ultradereita de Vox está a subir grazas a un discurso de odio, rancio, arcaico, perverso e discriminatorio, que non só contribúe á violencia verbal, senón tamén á física, con episodios que lembran épocas moi perigosas que trouxeron desgrazas e división nas familias.

O “novo” PP que lidera Feijóo, con permiso de Díaz Ayuso, instalouse no insulto e na persecución ao presidente do Goberno, Pedro Sánchez. Faio desde o punto de vista persoal, atacando onde máis lle desbaste: a familia. Este mércores foi un paso máis aló (novo capítulo), dicíndolle a Sánchez que “só lle move o medo” polos casos de corrupción que lle rodean e que el mesmo podería acabar no xulgado. Creo que esta é unha acusación moi grave a que lanzou o líder popular, e que só responde a dúas cousas: que ten información “privilexiada” ou que se trata doutra das súas meteduras de pata, ás que xa nos ten afeitos. En calquera dos dous casos, a situación é grave e preocupante. Deixa entrever que un político que aspira a presidir este país non pode actuar da maneira en que o está facendo. Denota pouca fiabilidade, menos sentido común e unha falta evidente de ética.

Todo o vivido este mércores non é novo: é a continuidade de toda a lexislatura, da anterior e da outra. E si alguén non lle pon límites, a cousa seguirá igual. A vicepresidenta e ministra de Traballo, por certa defensora de Puigdemont, acusou ao seu partido, Junts, polo seu rexeitamento ao proxecto para reducir a xornada laboral, de non representar ao independentismo, senón ao sector “reaccionario” da patronal española, “eses que se están forrando”. Miriam Nogueras respondeulle que “non fai outra cousa máis que mentir” e que coas súas políticas está a mandar a España ao traste. O certo é que Junts fíxolle unha gran jugarreta ao Goberno.

Mentres isto sucedía no Congreso, hai xente sensata, responsable, coherente e solidaria. É o caso de Pablo Iglesias e Irene Montero, que teñen tres fillos que empezan agora a súa etapa escolar. Os seus pais inscribíronos nun colexio privado, cun custo por fillo de 500 euros, o que representa 1.500 euros mensuais (con desconto?). Toda unha noticia. Pablo Iglesias sempre está a predicar —que non aplicando— o seu apoio e defensa sen concesións da educación pública, e resulta que os leva á privada. Pero non se sorprendan, porque segundo el faio para non ocupar prazas na pública e deixalas libres para quen máis o necesitan. Un exemplo de solidariedade e coherencia. Acórdanse da frase? “Feixe o que eu digo, pero non o que eu fago”. Pois esa é a ética dun populista que amente máis que fala, por dicilo dalgunha forma. Esta é a penúltima “xogada” de alguén que se pasa todos os días dando leccións e pondo etiquetas aos demais.