España é diferente! E non é malo

A actitude do Goberno de España é moi valente, máis que a do resto dos seus colegas europeos, que manteñen unha actitude “morna” ante o xenocidio 

Din que a historia está chea de verdades, pero tamén de máis dunha mentira, envolvida en lendas que tanto gustan aos seres humanos. A imaxinación non ten límites e os seus resultados, en moitos casos, fascínannos. Os españois da España “plurinacional” somos especiais: creativos, voadores, xeniais, algo dados ao embuste e cunha creatividade desbordante que roza a xenialidade. Estas son as cousas boas; as malas non fai falta nomealas, sabémolas e diso encárganse os nosos adversarios.

Todos lembramos e, en máis dunha ocasión, dixemos a expresión “España é diferente!”. A verdade é que é así, por moitas razóns. Non en balde, por este país pasaron tantas civilizacións que deixaron o bo e o malo deles: desde Tartessos, íberos, celtas, romanos e unha longa lista. Esas mesturas culturais, relixiosas e sociais (entre outras) contribuíron ao que somos.

A frase “España é diferente” atribúeselle ao que nos anos 60 fose o ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga, que pensou que había que darlle un xiro á España rancia, illada internacionalmente pola ditadura de Franco. Outros defenden que o seu autor era un personaxe moi unido a o… Hainos que van máis lonxe e atribúenlla nin máis nin menos que a Napoleón. Despois da tunda que lle deron os españois en Bailén, a súa primeira derrota en campo aberto, saíu como un lóstrego! e atribúenlle o seu gran fracaso aos españois, con esta expresión tan particular: “España é diferente!”.

Sexa como sexa, España é diferente, non nos cabe dúbida. Mentres cada día chégannos noticias da chamada clase política, a penúltima: o exabrupto verbal de Miguel Tellado, cando dicía en público que “neste novo curso político empezará a cavar a fosa onde repousarán os restos dun Goberno que nunca debeu existir no noso país”. Díxoo con esa boquita chea de dentes con fundas novas (hai que coidar a imaxe bucal, a outra debería ir a Lourdes) diante de público, que por certo o aplaudía.

Oído a primeira vista, podería parecer que non pensara ben a barbaridade das súas palabras, que indigna ás familias dos miles e miles de persoas que foron asasinadas e enterradas nas cunetas das estradas ou outros lugares indignos. Pero creo que Tellado pensouno ben e o seu discurso, á parte de molestar a millóns de persoas, estaba dirixido aos votantes de Vox, que quere recuperar, para desgraza dos moderados do PP (que quedan algúns).

Como non había bastante, o líder da oposición e aspirante eterno a vivir na Moncloa celebraba ese fin de semana os seus aniversarios: 64 aniños de nada. O lugar elixido, unha discoteca da Coruña, onde a cantante que facía as delicias dos asistentes cantaba a canción “O meu limón, o meu limonero”, do cantante venezolano Henry Stephen. Alí subiu o “cumpleañero”, con dúas persoas máis para acompañar á artista. E quizais porque algunha copa de máis deixoulle pegada, chegou a dicir “que lle gusta a froita”, cuxa autora é a mismísima Isabel Díaz Ayuso. Non fai falta dicirlles o que realmente significa.

Un fin de semana completo para os populares, despois do plantón ao Rei na inauguración do curso xudicial. Por certo, este luns Feijóo volveu meter a pata ao descubrir unha conversación privada co Rei, na que, segundo el, a súa Maxestade díxolle que entendía a súa postura, cousa que foi desmentida inmediatamente pola Casa Real.

Tamén as súas señorías terán traballo esta semana. Ábalos, cuxa exmujer está a empezar a contar cousas que non lle gustan, pide que non se emita a entrevista realizada. Os avogados de Santos Cerdán solicitan a súa posta en liberdade por haber esgotado os prazos de prisión preventiva. Están a estudalo. Mentres, ERC e Junts seguen apertando ao Goberno para votar ou non os orzamentos, que seguen no aire.

Con todo iso, o presidente Pedro Sánchez comparecía para anunciar o embargo de armas por lei a Israel e a prohibición de entrada a quen participen no xenocidio a Netanyahu, e trata a España de país hostil. A actitude do Goberno de España é moi valente, máis que a do resto dos seus colegas europeos, que manteñen unha actitude “morna” ante o xenocidio que está a levar a cabo o goberno israelí.

+

Mentres isto sucede, “España é diferente” no campo deportivo, onde Carlos Alcaraz, nun partido de infarto, conseguiu facer co triunfo do US Open e volver ser o número 1 do tenis mundial. Un triunfo que se tivo que tragar o mismísimo presidente de EE. UU., que estaba presente no partido e ao que non lle gustou o máis mínimo o triunfo do español; só hai que observar o xesto que fixo. A selección española de fútbol masculina gaña por goleada a Turquía nas eliminatorias do Mundial 2026. Os irmáns Márquez deixaron pegada no Mundial, quedando primeiro e segundo. Triunfo total. O deporte español está a dar alegrías e deixando o nome de España moi alto.

As dúas caras dunha moeda. Por iso, e outras cousas máis!, “España segue sendo diferente”, por sorte. Aínda que sexa contraditoria a frase de José Luís Rodríguez Zapatero, expresidente (quizais porque cambia de opinión con facilidade; el dicía hai uns anos que “Si vivimos xuntos, xuntos debemos decidir”), por fortuna España é diferente, e iso non é malo.