Unha lección de educación pública para Pablo Iglesias

O día de mañá, cando os meus fillos teñan que relacionar cun xitano ou un galego de raíces suramericanas levarán apreso, por experiencia, que de partida todos valemos igual 

Non hai paisaxe máis bonita que o patio dun colexio.
 

En todo o belo - nunha canción, nun poema-, si obsérvalo con suficientemente atención, acabas atopando o truco, o canon, a fórmula … En fin, a impostura. 
 

Non nunha nena correndo ao reencontro dunha amiga tras as vacacións de verán. Non nun neno torcendo a cabeza mentres sorrí axexando meter baza na súa primeira conversación. 
 

De que falarán? De cando capturaba enanitos entre as rocas da marea baixa? De cando unha luz fugaz cruzou o ceo nocturno?
 

Tan ñoño embelesamiento mana da nostalxia dun mundo máis simple. Con todo, a pesar de ser consciente da fonte da miña bobada, case nunca logro evitar quedarme un intre mirándoos desde o valo; ensimesmado observándoos mentres navegan o vendaval dun patio repleto de presentistas sobreexcitados pola inminencia do timbre.
 

O luns foi o último primeiro día do cole da miña filla. Sentín como se abría un abismo interior ao anticipar que pronto chegará o día en que xa non poderei gozar deses minutos. 

De obreiros, psicólogos, avogados, administrativos, músicos, profesores ... aprendín algo. O meu mundo ensanchouse cos seus puntos de vista. 

Quédame o consolo de saber que eu tamén aprendín algunhas leccións nestes anos. A máis importante, comprobar que a actual educación pública, cos seus moitos defectos, funciona mellor da que eu vivín. Non só como institución educativa, senón, sobre todo, como thermomix social.
 

Os meus fillos estudan con compañeiros de diversas clases. Inevitablemente, eu tiven que relacionarme cos seus proxenitores. De todos eles -obreiros, psicólogos, avogados, administrativos, músicos, profesores, etc. - aprendín algo. O meu mundo ensanchouse cos seus puntos de vista. 

Creo que os meus fillos se beneficiaron do mesmo. O día de mañá, cando teñan que relacionar cun xitano, unha inmigrante centroeuropea ou un galego de raíces venezolanas levarán apreso, por experiencia, que de partida todos valemos igual.
 

Non é o maioritario na miña contorna. Vivo nunha cidade, Santiago, onde os da pública-pública somos menos. A última vez que divulgaron as porcentaxes, a concertada era o 42%. Si sumamos a privada non concertada, a pública roza con sorte a metade do alumnado. 
 

En Compostela resistimos entre o liderado da concertada católica e diversas vangardas, todas elitistas á súa maneira. 
 

Respectando o dereito de cada un de organizar a educación dos seus fillos como mellor estime oportuno, dentro duns requisitos mínimos de calidade, non comparto os seus modelos. 
 

Nin o da Igrexa, nin o da “rede associativa que promove umha educaçom auto-centrada” de Semente nin o “privado non subvencionado, sen vinculación relixiosa nin política” do Colexio Manuel Peleteiro, por pór algúns exemplos.

Para que os meus vástagos fosen “peletas” tería que investir 1.400 euros ao mes. Con comedor e transporte, uns 2.000 €. Para que fosen a Semente, uns 450
 

Por que? Para que os meus vástagos fosen “peletas” tería que investir 1.400 euros ao mes. Con comedor e transporte, uns 2.000 €. Para que fosen a Semente, uns 450, uns 510 ao mes con comedor. 

Falemos claro. Ideoloxías á marxe, son mensualidades que, en diferente escala, criban familias. Son un tamiz que en última instancia pode prexudicar ao desenvolvemento dos nenos. 

Salvo, está claro, que eses menores poidan facer toda a súa vida dentro das burbullas elixidas polos seus proxenitores. Sospeito que ese é o desexo dos pais que pagan por mandalos a esas escolas. Non sempre, pero si en moitos casos. 
 

Dubido da estanqueidad desas burbullas. Así que cada un actúe como queira - incluso Pablo Iglesias e Irene Montero, aínda que despois non veñan queixar doutra desfeita electoral- pero na nosa familia, por peto e por convencemento, seguiremos apostando pola educación pública. 

Si, esa en a que pronto haberá unha folga para reclamar, entre outras cousas, máis profesores de apoio para os alumnos con máis dificultades. Si, esa en a que os traballadores poden facer folga sen ningún medo a perder o seu posto de traballo.