Ao Déportivo da Coruña todo le male sae. Acábanse as explicacións racionais para argumentar derívaa deste equipo centenario. Sendo galego, non podemos descartar que un conxuro sexa a causa dos males deportivistas. Sabemos si a señora que tiraba allos na banda de Riazor segue coa súa rutina? Talvez sexa cousa de meigas. É a explicación máis plausible. Porque a menos dunha semana da Noite de San Juan, data de infausto recordo para o deportivismo e día no que se datou o principio do fin da entidade branquiazul, o club herculino ha volto a saltar polo aire por enésima vez. Cantas van xa? Non hai descanso para este morto en vida, alma en pena que ten na Primeira RFEF o seu particular purgatorio, onde espera unha partida de defunción que non chega, como tampouco unha segunda oportunidade que o devolva á terra do profesionalismo. E mentres, un banco manexa os fíos deste cadro que cada vez máis se parece ao desgarrador berro de Munch.

Son moitas cousas. Unha planificación deportiva nefasta desde hai anos, unha falta de estrutura nas esferas máis altas, un desapego total e absoluto entre a dirección e a bancada... E, encima, a sorte non acompaña. Porque é que non acompaña. Ian Mackay, talvez en grao sumo salvable nos dous últimos cursos, viviu a súa noite máis aciaga xusto o día no que fallar non era unha opción. Todo lle saíu cruz ao bo do hispanoescocés. Os demais tampouco están para tirar foguetes, aínda que as lesións de xente como Quiles ou a dun mermado Lucas Pérez non axudaron a ter fe en que este sería o ano.

Chegou Rubén da Barreira antes dos playoff para tratar de pór un pouco de orde. Era o home chamado a arranxar este desaguisado, pero desapareceu entre os sebes como Homer. Un mes durou o fillo pródigo no seu triunfal segundo regreso. Nin sequera un coruñés de prol como o exitoso da Barreira, que para sempre cargará co mérito e a cruz de privar ao Dépor do ascenso no seu estadio cun gol postremeiro do Albacete, pode reflotar a este equipo.

No soto do fracaso do Deportivo sempre hai unha planta máis. O Dépor tocou fondo e parece disposto a cavar un hoyo máis profundo para ver como todo arde e consómese. A súa afección, que abarrota as rúas nas grandes citas e deixa un ambiente de Primeira División nun estadio ao que a elite lle queda cada vez máis lonxe, segue vivindo de glorias pasadas, incapaz de asumir que o de agora é o barro. Os rivais son o Talavera, o San Fernando, o Linares...e o ano que vén serán o Arenteiro ou o Tarazona, equipos que en nada se parecen a Real Madrid ou AC Milan, contra os que competía de xeito conxunto non fai tantísimo. Isto non é Esparta, é a vella Segunda B, que é moito peor que o pozo ao que Leónidas mandaba aos emisarios dunha patada. Nesta categoría non se gaña co nome e a pompa, senón pelexando como dous monos a navalla. E en entre o deportivismo hai moito nobre que non asume a súa condición de hidalgo.

Xa case nin de canteira pode presumir o Dépor, porque sobre as súas perlas rapidamente botan as súas redes os grandes e os peixes gordos do filial agonizan nun pequeno estanque, sen oportunidade de demostrar o seu potencial no aquarium de Riazor. Así é moi difícil saír a faenar, pero a nave branquiazul fai augas por todas partes en plena tormenta perfecta. Ademais, os encargados de pescar no río revolto serán -din as malas linguas- Domingo Catoira -sae do Espanyol tras o seu descenso- e Fernando Soriano -sae do Eivissa tras o seu descenso-. Como vemos, o curriculum non é, nin moito menos, o que se di brillante.

Pero a saber que decidirá o dono. Porque insisto: un banco é quen decide o senón deste club, que pode sufrir unha bancarrota en calquera momento. Escotet só ten que levantar o teléfono para liquidar un club deficitario, do que posúe cerca do 77% do accionariado e que non lle trouxo máis que desgustos e buracos nas contas. 80 millóns, aproximadamente, serían a cláusula de rescisión do Dépor. Non hai empresario nin xeque disposto a sacar o talonario por un equipo de terceira, literalmente. Por iso para Escotet era importante o ascenso, non pola alegría do deportivismo, senón por librar dun activo vindo a menos e que pretende espremer. De contas sabe moito a quinta fortuna máis grande de España; de fútbol non sabería dicirlle.

Nada. A cousa non pinta nada ben. La Torre de Maratón segue en pé, pero é imposible precisar por canto tempo. O Dépor podería inmolar dun momento a outro. Os afeccionados pechan os ollos, non queren mirar, dan as costas ao campo ou se van a outra habitación para non saber que ocorre alén da pantalla. Parece o penalti de Djukic, repetido unha e outra e outra vez, e sempre co mesmo final: coa parroquia branquiazul de xeonllos, chorando, esnaquizada tras habelo dado todo e non recibir máis que paus. Seguimos sen descartar o mal de ollo. Os círculos do inferno do deportivismo dantesco non se acaban nunca.