Os sinais que recibimos nestas primeiras semanas do novo ano 2023, e sen que entre en contradición coas incertezas apuntadas no anterior artigo, apuntan a que en Galicia, a curto e medio prazo, non se van a producir grandes cambios políticos, polo que tampouco cabe esperar grandes sorpresas.

Desde un punto de vista puramente partidista resulta comprensible que o PPdeG, dada a cómoda maioría parlamentaria da que vén gozando -avalada por un apoio sempre superior aos 650.000 votos-, non queira cambiar o rumbo. Non haberá, por tanto, cambios nunha senda marcada por unha continuada perda de poboación, un emprego escaso e precario, uns servizos públicos moi deficitarios, unha crecente deterioración do medioambiente, unha turistización da actividade económica en prexuízo da produtiva e unha perda de poboación galego falante.

Neste marco tan negativo -aí están as estatísticas e as evidencias empíricas para confirmalo-, provocado polas políticas públicas do Goberno galego de quenda (#PP), como explicar ese apoio popular tan elevado e constante? Un continuado apoio popular que só declinou no ano 2005 cando, despois de 16 anos de gobernos presididos polo señor Fraga, o Partido Popular de Galicia perdía a maioría absoluta. Unha perda á que contribuíron decisivamente tanto a imaxe de deterioración física que presentaba o líder dese partido como moi especialmente a gran mobilización social ("Nunca Máis") que, con motivo do desastre do Prestige, quixo mostrar o seu rexeitamento tanto á incompetencia dos gobernos español e galego -ambos en mans do Partido Popular- á hora de xestionar a crise e evitar o demoledor impacto ambiental sobre a costa galega das verteduras do petróleo como á actitude soberbia e despectiva dos gobernantes.

Unha mobilización social que foi quen de levar a vitoria ás esquerdas que cun apoio superior aos 850.000 votos (#PSOE. 555.603, BNG: 311.954) puideron superar, por primeira vez na historia da autonomía galega, a unhas dereitas que, no seu peor momento, chegaron aos 750.000 votos, confirmando así que seguían mantendo un elevado apoio popular. Un apoio que nas eleccións seguintes (2009) permitiríalles recuperar a Presidencia da Xunta, agora co señor Feijóo á fronte do PPdeG. Un partido que volvía confirmar a continuidade dun gran apoio social (789.500 votos) mentres as esquerdas perdían parte do gando: PSOE (524.500 votos: 31.000 menos), BNG (270.700 votos: 40.000 menos).

Varías lecturas quedaron daqueles resultados, pero que seguen sendo válidas hoxe en día a pesar do tempo transcorrido. Lecturas necesarias para as esquerdas (#BNG, PSdeG-#PSOE, UP) se queren chegar ás próximas eleccións autonómicas -que están fixadas para xullo do 2023 pero que poden celebrar moito antes- con auténticas posibilidades de gobernar. A primeira é a de que deben conseguir mobilizar á sociedade galega ao redor dos problemas que realmente lle afectan ás maiorías: a excesiva burocratización dos partidos políticos lamina a súa capacidade movilizadora. Unha mobilización que demanda unidade de acción: unha unidade que o peso dos intereses partidarios impide ao primar lóitaa partidista e sectaria. Unha unidade de acción onde os movementos sindicais e sociais -a maioría social- sexan auténticos protagonistas -velaí o exemplo de "Nunca Máis"-. Unha unidade de acción ao redor dunha novo paradigma -que tamén o movemento "Nunca Máis" puxo en evidencia-.

En relación a este último sinalar que non debera ser difícil que os partidos de esquerdas coincidiran en temas como soberanía, ecoeconomía, benestar, igualdade, identidade lingüística… Asuntos que si supoñen unha novo paradigma.