Xa se lle vían maneiras nada máis #baixar do avión de que ía para lenda. Alto, guapete, de volta a casa despois dun Erasmus en Manchester… Piqué volvía ao Barcelona, club que o viu crecer, decidido a facer historia no equipo dos seus amores. E vaia si fíxoo: 15 tempadas, máis de 600 partidos, todos os títulos habidos e por haber, imaxes para o recordo sendo referencia no mellor Barça da historia. Piquei di adeus ao fútbol logrando todo iso e #marchar cando e como a el dálle a gana. Por sorpresa, facendo ruído e coa liga a medias, como só un mito podía mandar todo a tomar por cu. “Señores, eu me piro, aí quedádesvos”, faltoulle dicir no seu vídeo de despedida, no que xurou amor eterno ao seu club e cumprindo a promesa de non xogar en ningún outro equipo.

Gerard Piqué encarna mellor que ninguén todos os valores dos que presume o barcelonismo. E aqueles de os que non presume tamén. É arrogante, chulo e vai de gracioso. Pero encima víalo xogar e pensabas: “Foder, que bo é o cabrón”. Representa á perfección aquela definición de Cristiano Ronaldo de “guapo, rico e bo xogador”. Deses aos que collías manieta. Con excelente saída de balón, intelixente no xogo posicional pero rápido á hora de recuperar o sitio, forte e rochoso por alto, valente e entregado, líder e elegante, con olfacto para o gol… E é guapo, díxeno xa? Por capacidades pode ser o mellor central da historia de España, selección coa que o gañou todo e á que deixou de representar por puro cansazo, farto de que as súas ideas políticas puxesen en dúbida a súa profesionalidade intachable.

Home de extremos, con Piqué non hai termo medio posible: ou o amas ou o aborreces, sen importar as cores. As súas leas persoais, as súas polémicas -desde chegar ao adestramento nun patinete que parecía un foguete ou chamar “cono-cido” a Arbeloa- e as súas aventuras empresariais, algunhas co presidente da #RFEF, non axudaron nunca a mellorar a súa imaxe, aínda que el nunca o necesitase. Porque hai culés aos que o central sacou das súas casas en máis dunha ocasión e madridistas aos que arrincou un sorriso con algunha das súas ocorrencias.

Pero foron máis as veces que o merengue clásico, ese que refunfuña na bancada e ante o televisor, amentou á pobre nai de Geri polas saídas de ton do defensor. Unhas saídas de ton que podían ser literais, con declaracións incendiarias ante a prensa, en Periscope -acórdanse?-, en Twitter ou en Twitch, pero tamén metafóricas, desas que ven no campo cando o 3 do Barça botábase a mochila ao ombreiro e íase de excursión á área contraria para meterlle o sexto gol ao Real Madrid ou ensinar a palma da man aberta para lembrar que eran cinco os goles do Barça que lucían no luminoso, por ningún dos brancos.

Piqué foino todo sen ser nada desde que regresou a Barcelona. Nunca foi o capitán do Barça, pero exercía no vestiario e no campo como un xeneral. Nunca foi o director deportivo nin de mercadotecnia, pero era o que atraía os focos, vendía a marca Barça e asinaba aos patrocinadores que nutrían as arcas do club. Nunca foi o presidente, pero é o mellor candidato ao palco do Nou Camp desde que Gamper fundou o club. Nunca foi o máis aclamado, pero sempre foi o máis querido polos fregueses, aqueles que senten e viven o club como Piquei, que nunca deixou de ser ese neno que soñaba con enfundarse a camiseta do Barça. Había Barça antes de Piquei e haberao despois, pero xa será outra cousa, menos auténtica, menos barriobajera, menos rebelde e atractiva, menos James Dean.

Por iso, si a Messi hai que construírlle unha estatua e a Xavi darlle un banco, a Piqué hai que concederlle, canto menos, a honra de renombrar o estadio como homenaxe. Deixemos de chamarlle Camp Nou a unha cancha con máis anos que Luz Casal e rompamos o contrato con Spotify para rebautizar ao coliseo azulgrana como se merece. ‘Estadio Gerard Piqué Bernabéu’. E que a xente o chame ‘O Bernabéu’, para que teñan que preguntar “Ese que campo é? O do Barça ou o outro?”. Só el podía levar o nome do inimigo. Sería o maior recoñecemento para o futbolista que máis e mellor lle tocou os narices ao Real Madrid, para que o siga facendo cando xa non vista de verde. Para que o faga in aeterum, como é el, eterno. Piqué, contigo empezou todo.