Estamos na recta final deste nefasto 2017, onde a política ou quizais a ausencia desta dinamitou polo aire a convivencia profundando máis na ruptura social e nunha clara división, en dous bandos, entre os propios cataláns, situación que tardará unhas cantas xeracións en axuntar tolerancia, dialogo e inclusión. Pero está a ser unha das consecuencias, non foi a única, a economía sufriu un duro pau, cuxos efectos están aínda por chegar, sen que teña visos de solución no próximo ano.

Os resultados electorais do pasado 21D non trouxeron esperanzas dunha posible solución, cun goberno que pense na cidadanía. Se se volve á situación anterior, con declaración unilateral de independencia (DUI), cámbianse as leis polo sistema exprés para adaptala aos criterios políticos dun sector, volvemos outra vez ao momento onde se estaba antes dos comicios, pero con máis crispación, menos tolerancia e fuxida de empresas. Hai que cambiar o chip, ter amplitude de miras, respectar as leis e entre todos poñer do seu parte para que isto non chegue a maiores, que pode suceder.

Algúns pensan que nunca hai que mirar atrás, non coincido moito con esta afirmación, si que hai que facelo en máis dunha ocasión para non cometer os mesmos erros e aprender deles e non reeditalos. Non é fácil, pero tampouco imposible.

Despois da resaca electoral, vén a dura realidade de empezar a mover fichas: constituír o novo Parlament que segundo os prazos fixados por Mariano Rajoy, a data límite é o 23 de xaneiro. Nesa sesión elixiranse os membros da Mesa e ao presidente ou presidenta da cámara, que será o encargado de abrir consulta cos líderes de cada formación política, convocarase o pleno correspondente para celebrar o debate de investidura, antes de dez días hábiles desde que se constitúa o Parlament.

Estes son os pasos legais a seguir. Agora, a situación é de discusión entre os partidos para ver quen preside a Mesa que xoga un papel importantísimo. A Mesa é o órgano reitor da Cámara, é dicir, é a encargada de organizar o traballo interno do Parlament e o goberno da institución. Non é menor a súa función. Hai problemas para chegar a un acordo. Ciudadanos quere a presidencia, como partido máis votado, o bloque independentista non están polo labor.

En canto á elección de "President da Generalitat", as cousas complícanse aínda máis, se se teñen en conta varios factores; o candidato proposto por Junts x Catalunya é Puigdemont que se atopa fuxido en Bruxelas, e o regulamento da cámara non contempla a elección por plasma da primeira autoridade de Cataluña. A iso hai que engadirlle aos deputados que están con el, os que hai no cárcere e os que poden ser imputados, que suman a cifra de 16.

Que vai suceder? virán votar? Se non viñesen, é o previsible, sucederían dúas cousas: que perderían a maioría absoluta, ou os implicados tería que renunciar ás súas actas para dar paso aos seguintes da lista. Problema seguinte:quen sería o novo candidato/a? Haberán pensando nese plan B? Visto as condicións nas que se atopa Puigdemont, pensar con racionalidade, non é posible. Pode suceder calquera cousa.

Así que, que os Reis Meigos traian moito carbón aos nosos políticos, por portarse moi mal e á cidadanía, capacidade de aguante, tolerancia e "seny", porque isto vai para longo.

As cousas están mal, pero aínda poden poñerse peor e non quero que a ninguén se lle atraganten as uvas.