A capital da Unión Europea mostrouse legalmente hostil a un dos seus países membros porque foi incapaz de separar as súas dúas condicións urbanas. Unha, a de capital de flamencos, belgas e valóns, que teñen a súa propia idiosincrasia, moi respectable, pero... súa. E dous, a de capital europea na que debería, pero non é así, admitir como propias o conxunto de leis de todos os seus estados membros e non ser refuxio de trileiros políticos cataláns e leguleyos flamencos que se arriman ao seu xardín para pisar os dereitos e as leis dos que non somos belgas.

Ademais de ter unha restauración atroz, un clima inhóspito e un aeroporto que deixa colgados os pasaxeiros que chegan con dúas horas de adianto a coller o seu avión, non se me ocorre ningún outro atractivo para volver pisar unha cidade que odia todo o español e só lembra de España ao Duque de Alba e aos terzos de Flandes para poder así regodearse e de paso regalarlle ao traidor Puigdemont unha das súas inmortais óperas que, por certo, non se escenifica en ningún dos grandes templos da Ópera en Europa, nin alén do Atlántico e tampouco forma parte do repertorio habitual dos grandes divos do Bel Canto.

De todos os xeitos, sinto estes días unha gran mágoa polos pobres belgas que converteron o seu capital nunha especie de Santuario de Montserrat onde acoden, en fervorosa pero moi ruidosa peregrinaxe, os fieis da Mare del Procés, que lograron o máis difícil aínda: poñer dos nervios aos membros máis tépedos do goberno da UE, que están dos independentistas cataláns ata o que lle colga ao Manneken Pis na parte de abaixo.

Só un escenario semellante supera esta maldición independentista: a programación de TV3, que nos martiriza a cada pouco coas campañas dos presos, a república inconclusa, e os mitins dos bos cataláns. Non sei cara a que lado mira a Xunta Electoral, pero esta campaña só a atura Miquel Iceta, que defende encarnizadamente a liberdade de expresión dos colegas de Sant Joan Despí pero esquécese dos xornalistas que imos sentar no banco a próxima semana por criticar a lamentable actuación pública dos que militan no seu partido o PSC.

Miquel, amigo de tantos anos, esta vez traspasaches a liña vermella do afecto, e o meu voto non caerá nas urnas socialistas. Sodes pura demagoxia: Hai que predicar dando exemplo, e nunha materia como o é a liberdade de expresión, todos os xornalistas somos iguais.

Bruxelas, non grazas. Regálolla toda e para eles sós, a Puigdemont e aos seus. A ver se se domicilian alí e quedan para sempre.